11
jan
2017
Ranking Disney-prinsessen

Ranking Disney-prinsessen

Vandaag presenteer ik jullie een gastschrijver die een groot Disney-fan is. Ze merkte op dat op het internet veel rankings circuleren van Disney-prinsessen. Zo worden de animatiefiguren gerankt op basis van kledingkeuze, partnerkeuze, populariteit en nog veel meer… Mijn gastschrijver, Marian Sucaet, wilde graag een interessantere ranking voorstellen. Samen brainstormden we over welke criteria een boeiende invalshoek konden opleveren. We kwamen uit op deze criteria:

  • Persoonlijke ontwikkeling: een ‘goed’ personage maakt een ontwikkeling door tijdens het verhaal. Personages die weinig tot niet ontwikkelen, krijgen een lage score op persoonlijke ontwikkeling. Hoe meer persoonlijke groei wordt doorgemaakt, hoe hoger het personage op dit criterium scoort.
  • Initiatief nemen: niet alle Disney- prinsessen wachten geduldig af tot ze gered worden door de held in het verhaal. De mate waarin het personage zelf initiatief neemt of net afwacht tot een ander het heft in handen neemt, wordt in rekening gebracht met dit criterium.

Opgelet, deze gastblog bevat (uiteraard) spoilers! De criteria zijn ludiek bedoeld, en de rangschikking van mijn gastschrijver is een persoonlijke mening. Het is ook belangrijk om de films in hun tijdsgeest te plaatsen. Recentere films zullen allicht progressiever scoren dan oudere films. Hiermee wordt niet bedoeld dat die laatste slecht zijn.

Voor de Disney-fans onder ons: wat denk jij over deze rangschikking? Zou jij de personages ook zo indelen, of verkies je toch een andere schikking? Wie ook graag een ranking van de Disney-prinsen leest, kan dit vinden in deze blogpost.

Gastblog: ranking Disney-prinsessen

 

Ranking Disney-prinsessen

Belle

Belle is sowieso mijn favoriete personage. Ik heb al vaak de kritiek gehoord dat ze te perfect is, maar dat maakt me niets uit. Wat mij betreft is ze het perfecte voorbeeld. Fun fact: de makers van de film hebben haar zo getekend dat er af en toe een plukje haar uit haar kapsel op haar voorhoofd valt. Dit hebben ze later toegevoegd, omdat ze haar toch een element van imperfectie wilden geven.

Little personal development vs. large personal development

Hoewel Belle natuurlijk al een heel goed personage was in het begin van de film, vind ik dat ze ook veel groeit. Tijdens haar tijd in het betoverd kasteel leert ze om zich niet te laten beïnvloeden of afschrikken door het uiterlijk. De eerste keer dat ze het beest ziet, duikt ze weg in de armen van haar vader. Pas nadat die haar een berisping geeft, durft ze in zijn buurt te komen. Tegen het einde van de film heeft ze daar duidelijk geen last meer van! In het begin van de film is ze een dromer, leeft ze vooral in haar boeken maar wil ze ‘meer’. Op het einde van de film heeft ze ontdekt dat avontuur en ‘meer’ soms niet te vinden zijn op de plaats waarop je het zou verwachten.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Belle is niet impulsief, maar ze neemt wel initiatief. Ze gaat op zoek naar haar vader, offert zich op om in zijn plaats in het kasteel te blijven en ze loopt weg uit het kasteel. Nadat het beest haar heeft vrijgelaten, probeert ze het volk ervan te overtuigen dat hij geen kwaad wil doen. Ze keert ook terug naar het kasteel in een poging het beest te redden.

Aurora

De schone slaapster vind ik dan weer het perfecte voorbeeld van een slecht personage. Ze komt slechts 18 minuten in beeld. Ze is niet echt een hoofdpersonage. Op zich is dit geen probleem, ware het niet dat de film naar haar genoemd is.

Little personal development vs. large personal development

Je zou van Aurora een spectaculaire karakterontwikkeling mogen verwachten, gezien ze aan het begin van de film nog maar een baby is. Maar… neen. Ik heb geen idee hoe ik Aurora’s karakter zou moeten beschrijven. Ze is…blond? Ze zingt? Ze snurkt niet? Ze ziet er absoluut geen 16 uit? Ze is behoorlijk oninteressant? Ze komt te weinig in beeld om een personageschets te kunnen maken.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Aurora slaapt en zingt. Dat is het eigenlijk. Je zou kunnen stellen dat ze weinig wakker is, waardoor ze weinig kansen heeft om initiatief te nemen. Maar dan ga ik je moeten tegenspreken. Je hebt die ene scène waarin ze voor de dieren zingt, prins Filip tegenkomt en (nadat ze 2 seconden verschrikt kijkt) smoorverliefd op hem wordt. Het is een goed opgevoed meisje, dus als ze ziet hoe laat het is, rent ze naar haar tantes. Ze vertelt hen dat ze verliefd geworden is, maar krijgt te horen dat ze niet samen kan zijn met haar geliefde, omdat ze een prinses is en terug moet naar haar vader. En dan doet ze… niets. Absoluut niets. Ze rent naar boven, huilt op haar bed en kijkt heel verdrietig als ze naar het kasteel gaat. En dan huilt ze nog eens. Ik zeg niet dat ze per se moet weglopen, maar ze wordt ook niet boos, ze probeert niet te onderhandelen, ze smeedt geen plannetje om haar geliefde naar het paleis te halen… Ze huilt alleen maar. Dit was het enige moment voor dit personage om iets te ondernemen en ze doet helemaal… niets.

Esmeralda

Ik heb persoonlijk een voorliefde voor Esmeralda. Al was het maar omdat ze op het einde van de film met Phoebus mag trouwen. Ah… Phoebus…. Ik wou dat Phoebus echt was.

Little personal development vs. large personal development

Ik vind Esmeralda een heel sterk en grappig personage, maar als ik haar objectief bekijk maakt ze niet enorm veel ontwikkeling door. Als het een excuus mag zijn: ze is niet de focus van de film, dat is Quasimodo. Er zijn ook veel personages, dus moet ze de schijnwerper met velen delen. Ze helpt andere mensen om Quasimodo te accepteren en te vertrouwen, maar doet dit zelf al van in het begin van de film. Ze komt in het begin van de film evenveel op voor de rechten van de ‘outcasts’ als op het einde. Ik wil niet beweren dat er geen ruimte meer was voor groei of dat ze helemaal niet gegroeid is, maar veel zie je er niet van.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Wist je dat Esmeralda in de film slechts 16 is? Haha, no way. Niet alleen de manier waarop ze eruit ziet, maar ook de manier waarop ze zicht gedraagt laat het tegendeel vermoeden. Ze helpt Quasimodo als de bevolking zich tegen hem keert op dat festival der dwazen. Ze helpt Phoebus ontsnappen aan Frollo, ze sleept hem eigenhandig heel Parijs door om hem in de Notre Dame onder te brengen,… Ze lijkt mij eerder één van de leiders te zijn van de zigeuners. Als ze op de brandstapel staat, laat ze zich liever levend verbranden dan dat ze… met Frollo naar bed gaat? Met Frollo trouwt? Mij is het niet helemaal duidelijk. Op het einde redt ze Quasimodo’s leven. Een negatief punt dat ik toe te voegen heb is dat er volgens mij veel onschuldige zigeuners gevangen genomen of gedood werden door haar. Er zijn een aantal scènes waarin Frollo groepen zigeuners vraagt waar Esmeralda is, waarop de zigeuners zwijgen en Frollo “breng ze weg!” roept. Wat er met die mensen gebeurt is mij ook niet helemaal duidelijk. Het is natuurlijk niet Esmeralda’s schuld en de film neemt het haar ook niet kwalijk, maar het lijkt alsof ze absoluut niets doet om dit te stoppen. Ze blijft gewoon ondergedoken leven. Belle offerde zich op voor haar vader, wat maar één persoon is. Ik denk dat er in ‘De klokkenluider van Notre Dame’ tientallen zigeuners worden afgevoerd. Toch wordt er niet eens gehint naar een intern conflict bij Esmeralda. Ze lijkt absoluut niet te worstelen met de vraag of ze zich niet beter kan overgeven om al die mensenlevens te sparen, zoals Harry Potter deed. Ah, Harry Potter… Ik wou dat Harry Potter echt was.

Kida => Moana.

Oké, ik heb ‘Kida’ vervangen door ‘Moana’. Deels omdat ik verliefd ben op de nieuwe film. Deels omdat ik Atlantis nog maar één keer gezien heb en ik dit geen goede film vond. Ik voel me niet geroepen om hem een tweede keer te gaan bekijken, om mij te herinneren wat Kida nu weer allemaal deed. Nogal een vergeetbaar personage. Moana dus. (Pas op, spoilers. Duh.)

Little personal development vs. large personal development

In het begin van de film lijkt Moana aan zichzelf te twijfelen. Ze begrijpt niet goed waarom de oceaan haar heeft uitgekozen om Maui te gaan zoeken. Ze laat haar zelfvertrouwen ook door hem naar beneden halen. Op een bepaald moment lijkt het zelfs of ze het helemaal gaat opgeven. Maar op het einde van de film ziet ze wat ze waard is. Ze begrijpt dat ze speciaal is, en dat niet zomaar iedereen had gekund wat zij heeft gepresteerd. Belangrijk: ze heeft geen man nodig gehad om dit zelfvertrouwen op te krikken, ze heeft het volledig zelf gedaan (belangrijke vermelding in een Disney-film).

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

In het begin van de film wordt Moana opgeleid om haar vader op te volgen als ‘opperhoofd’. Hoewel ze dit vlot leert en hier goed in is, voelt ze dat dit niet haar roeping is. Haar roeping ligt op zee. Hoewel haar vader haar verbiedt om te varen, aangezien dit levensgevaarlijk is, gaat ze toch varen. Ze vindt Maui eerder per ongeluk, maar gaat dan wel op hem inpraten en hem motiveren tot hij bereid is om samen met haar te vechten. En hoewel Maui, die uiteindelijk meer weet over het vechten tegen de vuurdemon, haar probeert te dwingen om het probleem op een specifieke manier aan te pakken, volgt ze toch haar hart. Met positieve gevolgen, gelukkig.

Anna

Hmm, Anna… Ik weet dat er heel veel mensen compleet zot zijn van Anna. Persoonlijk ben ik altijd meer een fan geweest van Elsa. Maar ik begrijp het wel. Puur objectief is Anna zeker een sterk en interessant personage. Puur objectief is het zelfs logisch dat zij het hoofdpersonage is, en niet Elsa. Maar Anna is altijd iets te… quirky geweest naar mijn smaak.

Little personal development vs. large personal development

Ik denk niet dat er iemand is die zal ontkennen dat Anna een grote ontwikkeling meemaakt. Voor het gemak sla ik hier even haar kinderjaren over, en start ik op het moment dat ze wakker wordt, op cornation day. Dan zien we een typisch, vrolijk en naïef meisje. Ze zingt, danst, weet niet goed hoe ze zich moet gedragen in publieke ruimten en wordt verliefd op de eerste de beste prins die ze tegenkomt. Maar, in haar verdediging, het is normaal dat ze zich zo gedraagt! Het kind heeft 18 jaar  in een kasteel gezeten, met altijd dezelfde bedienden om zich heen. Ze heeft géén idee hoe de echte wereld in elkaar zit, dus heeft ze daar haar eigen droombeeld van opgebouwd. Maar van zodra de deuren opengaan en ze in interactie gaat met die echte wereld, leert ze al snel hoe die in elkaar zit. Doorheen de film leert ze om op zichzelf te vertrouwen. Ze leert ook dat er mensen zijn met slechte bedoelingen. Akkoord, op het einde van de film is ze nog altijd veel te quirky voor mijn smaak en ze praat nog altijd véél te veel, maar het naïeve is al stukken beter.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Anna neemt wel initiatief, maar… welja. Ze neemt het initiatief om achter haar zus aan te gaan. Ze vraagt een onbekende om haar daarbij te helpen. Het is te beargumenteren dat ze bewust de hulp van iemand anders inroept omdat Anna alleen vrij snel doodgevroren was. Maar toch, ze gaat niet alleen op zoek naar haar zus, ze heeft een man nodig om haar te helpen.
Daarentegen vertrouwt ze wel op prins Hans om haar te redden. Nu ja, als puntje bij paaltje komt redt ze zichzelf. En ze redt Elsa. Maar dat was duidelijk niet haar bedoeling. Het oorspronkelijke plan was dat Hans haar redde met zijn ‘ware liefde’, wat ik niet zou bestempelen als het beste en meest onafhankelijke plan aller tijden.

Merida

Ah, nog één van mijn favoriete personages.

Little personal development vs. large personal development

Aangezien de hele film gaat over haar ontwikkeling, ga ik hier niet te diep op ingaan, of ik moet het hele script uitschrijven. In het kort evolueert ze van een verwend pubermeisje vol zelfmedelijden naar een jonge vrouw die accepteert dat er soms persoonlijke opofferingen moeten gemaakt worden ‘for the greater good’.

Takes initiative vs. wait-and-see

Merida neemt zeker en vast initiatief om haar lot te veranderen, dat is het minste wat ervan gezegd kan worden. Alleen durft ze in het begin van de film wel eens stomme dingen te doen, waar ze dan weigerde om verantwoordelijk voor op te nemen. Doorheen de film zet ze haar fouten wel zelf terug recht, dus ik vergeef haar zonder problemen haar puberale opstootjes.

Elsa

Zoals eerder gezegd: ik ben gek van Elsa. Oppervlakkig gezien hou ik van haar kapsel, haar ijskleed en van ‘let it go’. Maar ik hou ook van de veranderingen die het personage meemaakt en op de één of andere manier herken ik mezelf ook in haar. Leve Elsa! Ik ben ook enorm gefascineerd door haar krachten, alhoewel dat waarschijnlijk komt omdat ze niet enorm duidelijk uitgewerkt zijn. Ze spuit ijs als ze boos of bang is, maar dan… creëert ze ook Olaf? En dat ijsmonster-ding? Ze schept leven? Dat is… heel cool (pun intended).

Little personal development vs. large personal development

Opnieuw, ik begin hier op het punt dat Elsa volwassen is geworden en laat de kindertijd buiten beschouwing. Elsa’s ontwikkeling gaat vooral over het accepteren van haar mindere kanten. In het begin van de film is ze doodsbang van zichzelf en de pijn die ze anderen kan berokkenen, waardoor ze letterlijk van iedereen wegvlucht om zich te isoleren buiten de maatschappij. Doorheen de film leert ze zichzelf onder controle te houden en haar krachten te beheersen. Ze spuit niet meer ongecontroleerd ijs, maar produceert doelgericht ijspegels om haar vijanden van zich af te houden. Nog later leert ze dat ze door liefde (voor zichzelf, onder andere) ook het ijs kan laten smelten. Ze verandert van een jong, bang vogeltje naar een machtige en capabele koningin.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Hoeveel pijn het mij ook doet om het toe te geven: Elsa neemt niet veel initiatief. Ze zit niet te wachten tot iemand haar komt redden, maar ze is toch eerder een passief type. Ze vlucht weg uit de maatschappij. Nadat prins Hans haar heeft teruggebracht, probeert ze dat opnieuw te doen. Ze verdedigt zichzelf als ze wordt aangevallen in haar kasteel, maar later, als ze denkt dat zij degene is die alle miserie veroorzaakt, zou ze zich zo laten onthoofden om er vanaf te zijn. Het zou kunnen dat ze als kleiner kind geprobeerd heeft om haar krachten de baas te worden, maar in de film lijkt ze zich erbij neer te hebben gelegd dat ze een gevaar is voor de maatschappij.

Meg

Eerlijk gezegd, is Meg van Hercules niet één van mijn favoriete personages. Ik hou van het liedje ‘I wont say I am in love’, maar dat is ongeveer het enige dat ik van haar kan zeggen.

Little personal development vs. large personal development

Heel veel ontwikkeling ondergaat het personage niet, volgens mij. Oké, in het begin van de film heeft ze iets van “alle mannen zijn rotzakken,” en dan wordt ze toch verliefd op Hercules en moet ze toegeven: “oké, misschien zijn niet alle mannen rotzakken. Misschien was enkel mijn ex-vriend een rotzak.” Maar… daar blijft het een beetje bij.

Takes initiative vs. Wait-and-see-attitude

Meg is niet zo hulpeloos en passief als sommige andere Disney-dames (ik kijk naar jou, Aurora), maar ik ga niet beweren dat ze voor zichzelf kan zorgen. In de eerste minuten dat ze op het beeld verschijnt, zegt ze ‘I am a danzel. I am in distress. I can handle myself’. Maar dan moet ze toch door Hercules gered worden. Right. Ik had wel eens willen zien hoe ze zichzelf uit een benarde situatie had geworsteld. Ze heeft een soort deal gesloten met Hades waardoor die haar ziel bezit… of zoiets… en van zodra Hades voorgaande scène ziet, gebruikt hij Meg als lokaas voor Hercules. Het is te lang geleden dat ik de film gezien heb (en ik heb hem ook slecht enkele malen gezien) dus ik herinner me niet echt hoe de vork precies in de steel zat, maar… probeert ze hier tegenin te gaan? Probeert ze zelf te ontsnappen? Ik kan me in elk geval niet herinneren dat ze zelf slim uitgedacht plannetjes onderneemt, dus ze zullen wel niet enorm indrukwekkend geweest zijn.

Mulan

Aaaah, Mulan. Ook een publiekslieveling en één van mijn favoriete personages. Er zullen zich misschien een aantal mensen afvragen waarom ik Belle neem als mijn maatstaf voor ‘perfect personage’ en niet Mulan. Ik geef toe, het is een nipte strijd tussen deze twee Disney-dames, maar Mulan heeft één groot probleem waar ik heel moeilijk overheen kan kijken. Herinner je je hoe Mulan haar eigen leger redt door een vuurpijl op die berg te schieten, waardoor ze bijna dat volledige leger begraaft in de sneeuw? Wel, euhm… Herinner je hoe er daar maar zes overlevenden van zijn? Zes overlevenden, waarvan ze op het einde van de film er nog één met een andere vuurpijl van een dak af schiet. Oké, ze had weinig keus. Maar op geen enkel moment in de tweede helft van de film lijkt ze aan haar slachtoffers te denken. Ze voelt geen berouw. Ze denkt niet aan kinderen die hun vader verloren zijn, terwijl ze eerder wel emotioneel wordt over een verloren popje in de sneeuw. Ik begrijp dat ze op dat moment de keuze had tussen zelf sterven of dat vijandig leger uitmoorden, en ik begrijp dat ze voor het tweede is gegaan. Maar excuseer, als Belle de dood van al die levende wezens op haar geweten had gehad, ben ik er zeker van dat ze zich daar op zijn minst een béétje schuldig over had gevoeld.

Little personal development vs. large personal development

Natuurlijk maakt Mulan een grote persoonlijke ontwikkeling door. Beginnend van een onzeker lelijk eendje dat bang is om haar familie teleur te stellen, naar de grootste heldin van China. Uiteraard. Ze leert in zichzelf te geloven (het is een terugkerend thema, maar ik vind het een mooie eigenschap in een Disney-dame), ze leert om voor zichzelf op te komen, etc. Door haar acties beseft ze wat ze waard is en wat ze in haar mars heeft. Het enige negatieve punt heb ik hierboven beschreven.

Takes initiative vs. Wait-and-see-attitude

Ik denk niet dat er iemand is die Mulan ervan zal beschuldigen een afwachtende houding aan te nemen. Ze gaat in de plaats van haar vader naar het leger. Als de kapitein haar uit het leger wil gooien, zet ze door tot ze hem bewezen heeft dat ze het wél kan. Ze redt haar vrienden (door dat leger uit te moorden). Nadat ze wordt achtergelaten, beseft ze dat China nog altijd in gevaar is, en dan gaat ze op haar eentje terug naar huis om de keizer alsnog te redden.

Tiana

Hoewel ik al een aantal keer gehoord heb dat Tiana nogal cliché is, vind ik haar een zeer mooi rolmodel voor kinderen. Ze werkt hard, haar eigen leven is haar hoogste prioriteit. Ik vind het jammer dat ik niet met haar groot gebracht ben.

Little personal development vs. large personal development

Euhm, ja. De ontwikkeling verloopt van een gedreven dame die weet wat ze wil en daar keihard voor werkt, naar een gedreven dame die weet wat ze wil en daar keihard voor werkt, maar toch plaats in haar hart heeft voor haar droomprins. Niet écht de boodschap die ik aan jonge meisjes zou willen geven. Eerlijk gezegd vind ik dat Naveen een veel mooiere ontwikkeling heeft. Naveen en Tiana zijn tegenpolen en leren van elkaar. Je zou kunnen zeggen dat Tiana leert om te genieten van het moment zelf, in plaats van alleen maar te werken en te streven naar de toekomst. Wat natuurlijk ook belangrijk is.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Tiana doet er àlles voor om haar eigen restaurant te kunnen openen. Ze gaat zelf een kikker kussen. Ze werkt hard. Ze blijft zeker niet wachten tot iemand haar het geluk in de schoot komt werpen. Op het einde krijgt ze haar restaurant wel dankzij de hulp van anderen, maar goed.

Pocahontas

Ik weet niet goed wat ik van deze Disney-dame moet vinden. Van de film herinner ik me vooral de muziek en het hartverscheurende einde, niet per se de personages. Dit zegt natuurlijk al heel, heel veel…

Little personal development vs. large personal development

Oké, Pocahontas gaat op zoek naar haar eigen weg. Ze heeft het gevoel dat ze niet weet welke richting haar leven uit moet gaan, ze weet niet wat ze wil. En dan ontmoet ze… John Smith. Die blijkbaar het eindpunt van haar reis is, waar haar pijl naartoe wijst. Oké… wat? Ik weet niet echt of ze zoveel veranderd is, of ze veel leert doorheen de film. In mijn belevenis blijft ze dezelfde persoon. En als de boodschap is dat ze geleerd heeft dat de bestemming van haar leven een man is (nee, Disney, nee), waarom laat ze die man dan op het einde van de film vertrekken? Ik weet niet goed wat ik van haar, haar motieven en haar ontwikkeling moet vinden.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Initiatief nemen doet ze wel, ons Pocahontas. Ze weigert om met Kokoum te trouwen. Ze sluipt stiekem weg van haar dorp om bij haar geliefde te zijn. Ze redt John Smith. Ze zorgt voor vrede tussen beide volkeren. Ze kiest bewust voor zichzelf en gaat niet mee naar Engeland. Het is zeker geen passieve meid, zoals ze van rotsen springt, wilde rivieren gaat bevaren en in bomen klimt.

Jasmine

Tegenover Jasmine sta ik ook eerder neutraal. Ze is geen slecht voorbeeld voor kinderen maar ik zou haar zeker niet as een rolmodel bestempelen.

Little personal development vs. large personal development

Hier heb ik een beetje hetzelfde gevoel bij als bij Esmeralda. Ze is in het begin van de film al een vrij degelijk personage, maar verandert niet enorm veel doorheen de film. Al van in het begin is ze het verwende leven beu en wil ze een echte liefdesrelatie, echte contacten met mensen. Het zou misschien interessanter geweest zijn als ze in het begin een verwend prinsesje was geweest dat door omstandigheden had geleerd dat rijkdom niet alles is in het leven. Het is te beargumenteren dat ze op de markt over zichzelf leert dat ze privileged is. In die scène leert ze dat het niet oké is om een appel te stelen, al is ze de prinses. Maar in het algemeen wil Jasmine ‘iets’ en krijgt ze ‘iets’ zonder echt dingen te leren of grote veranderingen door te maken. De focus van de film ligt natuurlijk meer op het hoofdpersonage, Alladin, die wel een grote ontwikkeling doormaakt.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Als puntje bij paaltje komt wordt ze door Alladin gered uit die zandloper. Daarbovenop doet ze eigenlijk niet enorm veel als ze verneemt dat Jafar haar geliefde heeft laten onthoofden. Ze weent en… ze gaat het aan haar vader vertellen. Wauw. Wat een prachtig initiatiefneming. Maar hej, Jasmine doet wel een poging om haar leven in eigen handen te nemen. Ze loopt weg uit het kasteel. Ze weigert om met Jafar te trouwen. Ze weigert om met een random prins te trouwen, wil over haar eigen leven beslissen (ze zegt ‘ik ben geen lot uit de loterij’). Ook als zij en haar vader onder de vloek van Jafar verkeren en Alladin terugkomt om hen te redden, draagt ze haar steentje bij. Ze probeert Jafar af te leiden door… hem te verleiden. Right. Ze gaat hem zelf kussen zodat Alladin stiekem voorbij kan glippen. Euhm… had ze echt niets anders kunnen verzinnen? Ze wacht niet zomaar af maar de inhoud van haar initiatief vind ik toch maar niks.

Rapunzel

Dit is nog een karakter waar iedereen compleet verliefd op is, maar waar ik eerlijk gezegd geen al te grote fan van ben. Ze houdt nog geen twee minuten haar bakkes dicht en dat vind ik zo’n irritante eigenschap in personages.

Little personal development vs. large personal development

Het verhaal van Tangled is voor een stuk een coming of age-Disneyverhaal. Rapunzel wordt volwassen, verlaat voor het eerst haar ouderlijk huis en leert dat de persoon die ze haar hele leven als haar moeder heeft beschouwd, eigenlijk niet te vertrouwen is. Ze leert al snel in de film dat ze wel degelijk in staat is om voor zichzelf te zorgen, ondanks alles wat mother Gothel zegt (there is a man in my closet. There is a man in my closet. There is a man. In my closet!). In het begin van de film loopt mother Gothel nogal over haar heen, wat ze naar het einde niet meer toelaat. Ze beseft haar ware identiteit, zonder dat ze daar iemands hulp voor nodig heeft gehad. Daarbovenop leert ze hoe ze langzaamaan iemand anders in haar leven kan toelaten (Flynn) en leert ze die ook vertrouwen.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Rapunzel heeft een droom. Ze wil de zwevende lichtjes zien. En ze gaat er alles voor doen om die droom te verwezenlijken. Ze beseft al snel dat ze het niet alleen gaat kunnen, dus dwingt ze iemand om haar te helpen. Ter vergelijking: Anna vraagt hulp en Kristoff geeft die gewoon. Flynn heeft absoluut geen zin om Rapunzel te helpen, maar zij dwingt hem en dat is dat. Oké, Flynn redt haar, maar ze redt hem ook. Meer dan eens. Ze kan zeker voor zichzelf zorgen en als ze de weg had geweten, had ze hem helemaal niet nodig gehad. Door haar opgewekte karakter maakt ze zeer snel vrienden, waardoor iedereen bereid is om haar te helpen. En dat vind ik… jammer. Rolmodel-voor-kleine-kinderen-gewijs. Het is niet bepaald uit het leven gegrepen dat een heel bruin café met criminelen je gaat helpen omdat je zo een innemende persoonlijkheid hebt. Ik had liever gehad dat ze er meer voor had moeten vechten, dat niet iedereen die ze tegenkwam haar direct aanbad. Niet dat ze het nu in haar schoot geworpen krijgt, maar toch.

Maid Marian

Ik vind haar geen vreselijk personage, maar heb nooit begrepen waar ze in het derde deel van de film naartoe gaat. Waarom helpt ze niet bij de bevrijding van de dorpelingen? Oké, het is een oude(re) film en je moet die dingen in hun tijdsgeest bekijken. Misschien zijn ze bang dat haar rok gaat blijven haperen aan één van die speren. Maar ik begrijp écht niet waarom ze er niet bij is als Robin Hood die toren beklimt. Little John en dat klein konijn kijken in spanning toe hoe hij in het water springt en het lijkt alsof hij verdrinkt. Daar was Maid Marian toch perfect voor geschikt geweest? Het had toch een beetje betrokkenheid getoond.

Little personal development vs. large personal development

Ook bij Maid Marian is er niet veel ontwikkeling te bespeuren. Net als Esmeralda en Jasmine is ze niet het hoofdpersonage, en krijgt haar persoonlijke ontwikkeling minder aandacht. In tegenstelling tot Esmeralda en Jasmine zou ik niet beweren dat ze al een heel goed personage is in het begin van de film. Nu, ik zou ook het tegendeel niet durven verdedigen. Maid Marian krijgt weinig aandacht dus is het moeilijk om te beschrijven wie ze is, wat ze wil, wat ze leert of wat ze denkt. Het enige wat ik ervan kan zeggen is dat ze er in het begin aan twijfelt of Robin Hood nog wel van haar houdt omdat ze zolang weg is geweest, en ze er dan achter komt dat hij nog steeds veel om haar geeft.

Takes initiative vs. Wait-and-see-attitude

Maid Marian behoort niet tot de actievere Disney-dames, maar het is nu ook niet zo dat ze helemaal niets doet. Alhoewel. Ze probeert prins John ervan te overtuigen haar geliefde niet te doden. Ze smeekt het. Ik ga niet beweren dat je er onmiddellijk op moet gaan kloppen, maar als het Maid Marian niet lukt om hem verbaal te overtuigen, gaat ze huilen. Okej… Als er een gevecht uitbreekt, vecht Robin Hood en staat ze erachter te dromen over waar ze op huwelijksreis zouden gaan en hoeveel kinderen ze wil. Oh ja, ze gooit ook een taart naar een vijand. Wauw. Prachtig. Wat een initiatief. Zelfs de konijnen- en schildpadkinderen zijn nuttiger in dit gevecht. Ze komen ook meer aan bod in de film. Maid Marian bevindt zich niet echt in een situatie waarin ze gered moet worden. Maar moest dat wel zo zijn, betwijfel ik of ze zelf pogingen zou doen om voor zichzelf op te komen. Ze zegt dat ze van Robin Hood houdt, maar toont geen initiatief om hem te gaan zoeken of om zijn hart (opnieuw) te veroveren. Toegegeven, dat doet hij ook niet. Maar zij hoeft enkel het bos in te lopen en ze zal wel iemand van zijn bende tegenkomen die haar naar hem toe zou brengen. Hij moet een zwaar bewaakt kasteel bestormen en wordt waarschijnlijk terecht gesteld voor hij maar in haar buurt is gekomen. Wie zou er dan best het initiatief nemen, vraag ik me af.

Cinderella

Ik heb niet zo een grote hekel aan Cinderella als de algemene populatie, maar ik zou nu ook niet zo ver gaan om te zeggen dat ze één van mijn favorieten is.

Little personal development vs. large personal development

Wel… de boodschap van de film is dat ‘wie goede dingen doet, uiteindelijk beloond gaat worden’. En, oké, dat is wel zo, maar ze verovert het hart van de prins nu niet echt door haar goede hart, maar door… haar schoenmaat? Oké, daar gaat het nu niet om. Maakt Cinderella een evolutie door? Het is een moeilijke, maar ik denk van wel. Misschien zoek ik het te ver, maar ik krijg het gevoel dat Cinderella haar emmertje aan het overlopen was op het einde. In het begin bedient ze haar stiefmoeder en zussen. Hoewel ze haar lichte frustraties heeft, blijft ze het vriendelijk en opgewekt doen. Je zou kunnen argumenteren dat ze gewoon maar moest rechtstaan en het aftrappen, maar ik denk dat dat voor haar niet zo simpel is. Ze is van kleinsaf verplicht om dienstmeid te spelen. Ze zit niet letterlijk opgesloten, maar ze weet niet wat de buitenwereld brengt. Ze kent niemand, ze is nooit buiten geweest. Rapunzel verlaat ook maar haar toren op het moment dat er iemand is die haar de weg kan tonen. Cinderella heeft niemand die haar wegwijs kan maken in de buitenwereld. Maar nadat ze naar het bal is geweest, wil ze bij de prins zijn. De boze stiefmoeder sluit haar op, en ze probeert te ontsnappen, ze roept haar vrienden de muizen om hulp, ze roept op haar stiefmoeder om haar eruit te laten. Ze is dit leven beu, ze is niet meer gehoorzaam, ze wil iets anders en probeert daar, met de weinige middelen die ze heeft, zelf voor te zorgen. Ik wil heel graag geloven dat, als ze uiteindelijk niet op tijd het schoentje had kunnen passen, ze wel zelf was vertrokken. Ik wil heel graag geloven dat die opsluiting de laatste druppel in de emmer was en ze vanaf dat punt voor zichzelf zou zijn beginnen opkomen. Ik wil het heel, héél graag geloven.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Veel doet Cinderella niet. Het is ergens te begrijpen waarom ze niet weggaat, maar ze zou waarschijnlijk veel meer hebben kunnen doen om de stap naar de buitenwereld voor zichzelf makkelijker te maken. Oké, ze maakt haar eigen jurk om naar het bal te kunnen en probeert ook te ontsnappen uit haar zolderkamer. Maar een voorbeeld van een actieve, zelfstandige Disney-dame kunnen we haar zeker niet noemen.

Nala

Ja, ‘The lion king’ is één van mijn favoriete films aller tijden. Neen, Nala is niet mijn favoriete personage in de film.

Little personal development vs. large personal development

Wel, in de eerste helft van de film is ze nog een kind. Ze laat zich door Simba meeslepen om naar het olifantenkerkhof te gaan, maar er is geen haar op mijn hoofd die haar als meeloper ziet. Ze is even ondeugend en levendig als hem. Ze is een kind. In de tweede helft van de film is ze volwassen en is ze veel volwassener. Het is onfair om de ontwikkeling te bekijken, aangezien er zoveel jaar voorbij zijn gegaan. Iedereen wordt volwassen. Door de omstandigheden van de film is ze waarschijnlijk ernstiger en verantwoordelijker dan ze anders zou geweest zijn, maar volwassen zou ze sowieso geworden zijn.

Takes initiative vs. Wait-and-see-attitude

(Volwassen) Nala is degene die erop uit trekt om de hele kudde van eten te voorzien, aangezien alles rond pride rock dood is. Ze is degene die Simba overtuigt om terug te komen, aangezien hij de ware koning is. Het is Simba die tegen Scar vecht, maar zonder Nala zou hij nooit terug gekomen zijn. Trouwens, ze zit tijdens dat gevecht haar nagels niet te lakken. Ze vecht tegen de hyena’s en heeft een groot aandeel in de overwinning.

Snow white

Aha, onze koekendozenromantiek-prinses uit 1938.

Little personal development vs. large personal development

Euhm, nee. Er is weinig tot geen ontwikkeling bij Snow white. In het begin van de film poetst ze in het kasteel. Daarna komt ze in het huisje van de dwergen, dat ze spontaan begint te poetsen. Daarna neemt ze het op zich om daar het huishouden te doen. Dan slaapt ze. En dan… ik vermoed dat ze het kasteel van de prins ook wel zal kuisen.
Hoewel de hele film rond haar draait, lijkt ze niet echt iets te leren doorheen de film, of gaat ze niet op een andere manier naar zaken kijken.

Takes initiative vs. Wait-and-see-atttitude

Ook dit onderdeel is een beetje huilen met de pet op. Ze neemt het initiatief om het hele huisje van de dwergen te kuisen, ja… Je zou kunnen beargumenteren dat ze daardoor een aangenamere leefomgeving voor zichzelf schept, maar je zou al heel hard je best moeten doen. Ze zingt zelfs een liedje over ‘someday my prince will come’ waarin ze beschrijft hoe hij haar zal meenemen naar zijn paleis en alles voor haar zal doen!

Jane

Hoewel ik objectief weet dat ze niet het beste personage ooit is, heb ik een stiekeme liefde voor Jane. Ze is grappig, nieuwsgierig, ondernemend en ik vind haar ook heel mooi getekend. Van de film Tarzan ben ik minder fan, al was het maar door de bij de haren gesleepte Phill Collin- songs.

Little personal development vs. large personal development

Aangezien de focus op Tarzan ligt, wordt ook vooral op zijn ontwikkeling gefocust. Maar, dit wil niet zeggen dat we geen inzicht krijgen in Jane’s denkwereld. Ze is in het begin heel nieuwsgierig en gefascineerd door haar omgeving. Ze blijft echter niet op een afstand, maar gaat al snel met de dieren rond haar communiceren (het is en blijft een film natuurlijk) en leert al snel om zich losser te gaan gedragen. Het haar gaat los, het gele kleed gaat uit… ze leert dat de dieren en de natuur wild zijn en gaat zich daar aan aanpassen.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

In het begin dat Jane in beeld komt, moet ze gered worden door Tarzan. Maar zet om het even welke Disney-dame in haar situatie en… als ik in een oerwoud zou stranden dat vol zou zitten met wilde dieren, zou ik het ook leuk vinden moest er iemand zijn die ervoor zorgt dat ik niet de eerste vijf minuten al verorberd zou worden.Naar verloop van tijd leert ze om beter haar mannetje te staan in de jungle. Oké, ze laat zich in de luren leggen door Clayton, terwijl die zijn motieven er dubbel en dik op lagen. Ze probeert te ontsnappen… alhoewel het haar niet op haar eentje lukt. Oké, ze schommelt een beetje tussen de twee.

Ariel

Ik ga eerlijk zijn. Ik hààt Ariel. Het enige positieve wat ik erover te zeggen heb, is dat ze waarschijnlijk de enige Disney-dame is waarvan ik effectief geloof dat ze 16 is.

Little personal development vs. large personal development

Ariel maakt geen ontwikkeling door. Punt. Ariel is exact dezelfde persoon aan het begin van de film, als aan het einde. Ze leert niets, ze ontdekt niets, ze moet zich aan niets aanpassen, ze evolueert niet. In het begin van de film wil Ariel is, ze veroorzaakt veel problemen, ze krijgt wat ze wil, einde.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Oké, initiatief toont ze natuurlijk wel. Maar het is allemaal zo… whiny. Ze doet het allemaal voor zichzelf. Ze redt Erik, niet omdat ze hem wil redden, maar omdat zij er verliefd op is. Ze gaat naar Ursula, omdat zij iets wil. Al die poliepen die daar gevangen zijn, daar geeft Ariel helemaal niets om. Alles doet ze voor zichzelf.

You may also like

Sokken stoppen
Waarom het feministisch is om je eigen sokken te stoppen
Lachende vrouw
De te aanwezige vrouw
Ligbedden Kees Smit Tuinmeubelen
5x vakantiegevoel in eigen tuin
emotionele arbeid
Onzichtbare ongelijkheid in het huishouden: emotionele arbeid | Of waarom mannen niet aan verjaardagen denken
Duurzame relatiegeschenken
Duurzaam ondernemen: deze 4 relatiegeschenken zijn wél ecologisch verantwoord
Steeds meer werkende moeders
Steeds meer kinderen naar de crèche doordat vaders blijven werken

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.