23
apr
2021
Thuiswerken met kinderen

Thuiswerken met kinderen: als je werk als niet-essentiëel wordt gezien

We hebben er weer een lockdwon opzitten. Een lockdown waarin van ouders weer het onmogelijke werd verwacht: thuiswerk combineren met de zorg voor kinderen. In theorie ‘bleef alles open’, maar in de praktijk werd wel aan ouders gevraagd om hun jonge kinderen thuis te houden van (kleuter)school en crèche als ze in ‘niet-essentiële sectoren’ werken. Ik begrijp die vraag natuurlijk. Kleinere groepen betekent minder besmettingsgevaar, en minder druk op personeel dat uitvalt wegens ziekte. Maar het betekent wel dat alles terechtkomt op de schouders van een groep mensen die al meer dan een jaar ‘even op de tanden moet bijten’.

Ik heb het grootste respect voor alle mensen die ‘het veld’ in moeten voor hun job, en leef mee met de mensen die getroffen worden door de maatregelen. Ik schreef er vorig jaar nog een blogpost over, in mijn bedanking voor de essentiële beroepen. Een boodschap die ik nog steeds onderschrijf. Maar ondertussen zijn we een jaar verder, en lijken we een hele grote groep precies te vergeten.

De zogenaamd niet-essentiële beroepen. De mensen die ‘toch van thuis kunnen werken’. De mensen die niet moeten gespaard worden, de mensen die in de luxe van hun eigen huis kunnen werken. Geprivilegieerd eigenlijk.

Ja, geprivilegieerd voel ik me zeker. Ik heb een job die ik graag doe, en ik heb de kans om van thuis te werken. Ik deed dit voor de coronacrisis al heel regelmatig, en dit werkte perfect voor mij. Sinds corona is het geen kwestie meer van mogen, maar van moeten. Dat begrijp ik ook volledig. Wat ik niet begrijp is dat het schijnbaar normaal wordt gevonden dat thuiswerkers zich in onmogelijke bochten moeten wringen om de economie draaiende te houden en tegelijk de zorg van de jongste leden van onze maatschappij op zich te nemen. Zonder hulp van eventuele grootouders, een enkel knuffelcontact daar gelaten.

Thuiswerkende ouders moeten vaak in hun eentje de economie en het gezin tegelijk draaiende houden.

Ik heb een peutertje van anderhalf jaar oud. Een schattig, lief, intens, en actief jongetje dat voortdurend appel doet op jouw aanwezigheid als ouder. Ik heb ook een man die buitenshuis werkt in vroege, late, en nachtshiften. En ik werk dus verplicht thuis. Momenteel werk ik fulltime in een job die een combinatie is van onderzoeker, gastprofessor en beleidsmedewerker aan de universiteit. Een zeer uitdagende combinatie die nog uitdagender wordt in een coronacontext. Want het betekent vaker dan me lief is dat ik tussen Nijntjesboeken, snotneuzen, en opengespatte soepbekers op de grond mijn werk moet proberen te doen. Vorig jaar was dit met een baby aan de borst. Even de camera uitzetten in de Teams-meeting, en doorgaan. Even op de tanden bijten. Het wordt snel beter. Maar het werd natuurlijk niet echt beter. Dit jaar sta ik hier met een peuter, die op een andere manier veel aandacht nodig heeft. En nog steeds wordt gevraagd om ‘even op de tanden te bijten’. Maar er staat al meer dan een jaar op de teller. En als thuiswerkende ouder blijf ik in mijn eentje brandjes blussen. Een besmetting in de crèche, de vraag om kinderen weer zoveel mogelijk thuis te houden,… Mijn man neemt natuurlijk verlof waar mogelijk, maar meestal betekent het toch dat ik als ‘niet-essentiële’, thuiswerkende ouder alles moet opvangen en ondertussen moet blijven presteren op mijn werk. De druk is enorm.

Ik doe, samen met vele anderen, wat ik kan. En toch heb ik het gevoel dat onze inspanningen niet gezien worden. Het gemak waarmee wordt voorgesteld om thuiswerkende ouders tijdens de werkuren op hun kinderen te laten passen, voelt wat wereldvreemd aan. Alsof thuiswerk minder inspanning en concentratie vergt dan op verplaatsing werken. En toch doen we het, ook al worden we voor een bijna onmogelijke taak gezet. En het jaar erop doen we het opnieuw, want ‘we hebben het de vorige keer toch ook overleefd?’ Een grote groep mensen loopt al lang op de toppen van hun tenen. We zitten al lang in de overlevingsstand, en zijn daar zo aan gewoon geraakt dat we alarmsignalen over het hoofd beginnen te zien. En eens het ergste deel van de crisis achter de rug is, is het voor die groep nog niet gedaan. Ik vrees dat veel mensen de weerslag zullen krijgen op het moment dat we weer even kunnen ademhalen.

Wat zou ons kunnen helpen? Ten eerste denk ik dat de toon in de media over de zogenaamde niet-essentiële beroepen anders kan. Niet-essentieel klinkt zo nutteloos. Je moet het kind natuurlijk een naam geven, maar door niet-essentieel te gebruiken geef je al snel de indruk mee dat het werk dan ook niet per se hoeft te gebeuren. Mocht dat waar zijn, dan zijn de gevolgen voor de maatschappij desastreus. Als ik mijn werk niet doe, gaat er niemand dood, neen. Maar het betekent ook dat masterproefstudenten niet begeleid worden en niet kunnen afstuderen, het betekent dat de universiteit haar beleidskeuzes niet kan afstemmen op gedegen onderzoek, het betekent dat interessante onderzoekslijnen komen stil te liggen,… Erkenning voor wat wij als thuiswerkers doen, namelijk de maatschappij draaiende houden door serieuze inspanningen te leveren die ten koste gaan van onze mentale en lichamelijke gezondheid, is nodig. Ten tweede denk ik dat een vangnet voor thuiswerkende ouders met kinderen thuis nodig is. Een tweede knuffelcontact bijvoorbeeld, dat het kind ook mag opvangen en in huis mag komen als je aan het werk bent. Virologisch gezien is het misschien niet ideaal, maar ik denk dat er al gekkere regels verzonnen zijn.

Deze crisis is ontzettend complex. We moeten rekening houden met de belasting van de ziekenhuizen, de economische gevolgen, de psychosociale gevolgen,… Iedereen is het op dit punt moe, en iedereen heeft het op zijn eigen manier moeilijk. Ik schreef dit artikel vanuit het standpunt van een thuiswerkende ouder, omdat ik vond dat deze groep vaak over het hoofd wordt gezien. Ondertussen wacht ik geduldig verder op mijn vaccin. We staan terecht achteraan in de rij, maar hopen toch dat onze inspanningen gewaardeerd worden.

You may also like

De beste kraamcadeaus
Wat zijn goede kraamcadeaus?
Genieten moederschap
Ik geniet niet altijd van het moederschap
2020
In 2020 heb ik kruimels van tafel opgeveegd
Heeft een planner of agenda eigenlijk nog zin in coronatijden?
video conferencing
Video conferencing als een pro: 7 essentiële to do’s
Berenbingo
6 alternatieven voor tv-kijken | LOCKDOWNPROOF |

1 Response

  1. We all know that working from home is a lovely thing. You can get up whenever you like, get on with your day until your heart’s content without anyone watching over you – but what if you have kids? This blog post shares how I work from home with kids and keep my sanity a little bit longer.
    Nia Hayes – ShunCy onlangs geplaatst…How to grow coffee plants indoorsMy Profile

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.