1
jan
2021
2020

In 2020 heb ik kruimels van tafel opgeveegd

In 2020 heb ik kruimels van tafel opgeveegd.

Elke dag meerdere keren. Met een schoteldoek systematisch de tafel overgegaan, en op het einde de weinig smakelijke buit in mijn linkerhand opgevangen en naar de keuken gebracht.

Het moest wel, want die tafel deed ook dienst als bureau. Ik zette er af en toe een extra scherm op, als er teveel programma’s openstonden om overzichtelijk te kunnen werken. Er lagen notitieboeken her en der verspreid. En dan moest alles weer opgeruimd worden voor de volgende maaltijd. Die gegarandeerd weer kruimels met zich meebracht.

Ik hoop dat ik in 2021 minder kruimels van de tafel moet vegen. Want dat zou betekenen dat ik weer naar mijn bureau mag reizen, collega’s kan zien en op mijn werk kan lunchen als ik wil. Het zou ook betekenen dat ik weer gezellig op restaurant kan. Ik heb de horeca gesteund hoor. Wekelijks haalden we wel ergens een box af, of we lieten het eten contactloos aan onze deur leveren. “De horeca steunen” klinkt ook een stuk beter dan “we hadden geen energie om zelf te koken.” Ik genoot van die avonden waarop we het gezellig maakten aan onze tafel. We staken dan kaarsen aan om het restaurantgevoel een beetje te benaderen. Maar het is toch niet hetzelfde. Eten uit plastiek bakjes, instructies volgen op een blad, zelf je broodjes afbakken,…. En bovendien moest ik weer kruimels opvegen.

Is dat dan zo erg, die kruimels opvegen? Nee, natuurlijk niet. Ik ben al lang blij dat ik 2020 heb overleefd. Velen waren niet zo gelukkig. Die kruimels zijn eigenlijk een goed teken. Het betekent dat ik een huis heb waar ik comfortabel thuis kan werken, het betekent dat ik meer dan genoeg eten had, het betekent dat er een kindje was dat het brood overal rondgooide.

Maar toch, die gestage stroom kruimels konden me zo irriteren. De eentonigheid, het banale, het gevangen zitten in je eigen huis, telkens weer die stomme repetitieve taakjes moeten uitvoeren zonder perspectief op verandering. Het is voor mij echt 2020 ten voeten uit.

Dat er geen buitenlandse reisjes, nauwelijks restaurantbezoekjes, en weinig spannende gebeurtenissen gepland stonden, was eigenlijk nog niet eens zo erg. Het betekende dat ook veel andere verplichtingen wegvielen. En de race van en naar het werk die niet meer aan de orde was, zorgde voor vertraging. Meer tijd. Minder gedoe. Minder geregel.

Maar de kruimels, die bleven wel.

En die kruimels heb ik vaak in eenzaamheid opgeveegd. Ik heb mij best alleen gevoeld in 2020. De verbondenheid met anderen was gelukkig nog steeds sterk, en iedereen zit ook in hetzelfde schuitje. Maar de combinatie van eenzaamheid en pure uitputting vond ik erg zwaar. Slapeloze nachten, zieke baby, crèche in lockdown, quarantaineweekjes,… Het is zo frustrerend als je geen hulp kunt vragen op het moment waarop je dit hard nodig hebt.

En ik heb dan nog een partner. Mijn respect voor de alleenstaande ouders is groot! De relationele impact van zo’n crisis mag je overigens ook niet onderschatten denk ik. Voortdurend op mekaars lip zitten, geen afleiding, weinig tijd om leuke dingen te doen, de uitputting van het prille ouderschap,… Slaaptekort, een tekort aan helpende handen, en weinig hoopgevende vooruitzichten zijn geen gouden combinatie. Ik merkte zelf ook dat we met momenten meer op mekaar gingen vitten. Dan was er discussie over wie de tafel daar nu zo had achtergelaten, zonder de kruimels op te kuisen.

Gelukkig overheerste steeds de liefde. Je merkt enorm wat je aan mekaar hebt in moeilijke tijden. En je merkt hoe hard je je familie en vrienden nodig hebt. Het moeilijkste vond ik zelf om de mijlpalen van ons zoontje niet te kunnen vieren. Als ze zo klein zijn verandert alles zo snel, en je kan die dingen niet meer inhalen. Veel mensen zullen onze Floris als een jong baby’tje herinneren, en zullen hem plots terug zien als een spelende en ravottende peuter. Het gemis is groot.

Ook afscheid moeten nemen van een dierbare was extra zwaar in 2020. In normale omstandigheden is dit al een heftige gebeurtenis, maar met maximum 15 personen op een begrafenis mogen zijn (wat een vreselijke keuzes moet je dan maken) en achteraf snel snel naar huis gaan doet ook geen wonderen voor het verwerkingsproces. Veel mensen hebben afscheid moeten nemen van wie hen lief was. Voor mij was dat mijn grootmoeder.

Ik heb kruimels van de grond geveegd. Op mijn knieën met stoffer en blik.

In het nieuwe jaar hoop ik echt minder kruimels te moeten opvegen. Of ik wil ze samen met anderen opvegen. Na een luidruchtig familiefeest met veel te veel eten. En kruimels van iemand anders zijn kinderen. En er zullen misschien zelfs mensen zijn die zeggen: “ik ruim jouw kruimels wel even op.”

Nog even geduld. We mogen weer hopen! Luidop dromen van betere tijden, en ondertussen nooit vergeten hoe mooi de vanzelfsprekende dingen eigenlijk zijn.

You may also like

Bloggen
Ben ik gestopt met bloggen?
Thuiswerken met kinderen
Thuiswerken met kinderen: als je werk als niet-essentiëel wordt gezien
dertig jaar
Is 30 jaar worden moeilijk?
Heeft een planner of agenda eigenlijk nog zin in coronatijden?
hoe is mama zijn echt?
1 jaar mama zijn: hoe is het écht?
Fietsen door de bomen in Limburg
Een update: hoe heb ik de tijd in mijn verlof besteed?

2 Responses

  1. Johanna

    Super mooie tekst. Kruimels vegen is zo iets beeldend en voor meerdere inzichten mogelijk. Nu om je uit de illussie te halen, meestal moet je toch alles zelf doen. Maar “Hoffnung stirbt zu letzt” zegt men hier. Dus een goed en minder kruimelig 2021!

    1. Haydée

      Mijn Duits is nogal roestig, dus ik heb de betekenis even moeten opzoeken. 😀 Mooi gezegd! Voor jou ook een mooi en warm 2021 Johanna!

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.