5 jaar Work in Heels: mijn liefde voor het schrijven
Mijn blog blaast vandaag 5 kaarsjes uit. 5 jaar geleden publiceerde ik mijn eerste artikel: een barst in het glazen plafond dankzij Hillary Clinton. Het was het begin van een mooi schrijfavontuur. Ik heb in die jaren heel wat artikel geschreven en gedeeld.
Ik schrijf enorm graag
Ik schrijf al graag vanaf het moment dat ik mijn eerste woord op papier kriebelde. Schrijfopdrachten op school vond ik de leukste opdrachten, en ik deed als kind ook al eens voor mijn plezier aan een schrijfwedstrijd mee. Ik behaalde de tweede plaats en kreeg o.a. een boek cadeau. Nog een voltreffer, want de liefde voor schrijven en lezen gaat bij mij hand in hand. Toen ik met deze blog begon rolden de artikelen uit mijn vingers. En hoe meer ik schreef, hoe groter de liefde werd. Nu heb ik een stuk minder tijd dan in de beginjaren van Work in Heels, maar het jeukt nog steeds om op gezette tijden een stukje neer te pennen.
Ik begon een paar jaar geleden zelfs aan een boek, maar ik merk dat bloggen makkelijker is. Na een uurtje schrijven heb ik een afgewerkt resultaat, en een boek vraagt volgehouden inspanning voor een uitgesteld resultaat. Maar goed, in de afgelopen jaren werkte ik wel een ander soort boek af: mijn doctoraatsproefschrift.
Schrijven voor mijn werk, schrijven voor mijn vrije tijd: mijn vingers zweven heel wat uren boven het toetsenbord van mijn laptop. Ik houd ervan. Het tikkende geluid, de letters die op het scherm verschijnen, en aan een razend tempo nieuwe woorden vormen. Voor jou en mij om te lezen.
Ik deel niet alles wat ik schrijf, en ik schrijf niet alles wat ik denk
Toch ben ik vrij selectief in wat ik op papier zet. Hoewel ik heel wat persoonlijke artikelen deel, en af en toe een taboe-onderwerp bespreek, plaats ik niet heel mijn privé-leven online. Dit is soms een delicate oefening. Ik vind het bijvoorbeeld fijn om zaken aangaande gezondheid privé te houden, maar vond het wel erg waardevol om mijn artikel over hyperemesis gravidarum met de wereld te delen. Ten eerste heb ik er zelf wat aan gehad door dit zo neer te schrijven, en ten tweede hebben ook heel wat lotgenoten op deze manier steun gevonden. Ik heb er dus helemaal geen spijt van dat ik dit stukje privé-informatie over mijn zwangerschap met de wereld gedeeld heb. Ook mijn artikelen rond kinderwens en moederschap lees ik verschillende keren na alvorens ik besluit om ze te publiceren. En soms besluit ik om ze niet te publiceren. Ik heb dus ook een archief met ongepubliceerde artikelen. Een artikel publiceren moet goed voelen. Soms laat ik een artikel eens lezen door mijn man als ik twijfel, maar hij zegt altijd hetzelfde: “mooi artikel, publiceren die handel!” Fijn hoor die steun, maar de uiteindelijke beslissing ligt natuurlijk altijd bij mezelf.
De toekomst van mijn schrijfliefde
Ik denk dat mijn liefde voor schrijven nooit zal overgaan. Het is iets dat al zo lang deel uitmaakt van wie ik ben. En ik deel ook heel graag mijn schrijfsels met anderen. Op mijn blog komen heel wat mensen lezen, en af en toe vertelt iemand me dat hij/zij geniet van mijn artikelen. Het is één van de leukste complimenten om krijgen. De wereld wordt een fijnere plek door het uitwisselen van woorden, artikelen, boeken. Lezen en schrijven, ik wil er nooit mee ophouden.
Photo by Nick Morrison on Unsplash