11
okt
2020
hoe is mama zijn echt?

1 jaar mama zijn: hoe is het écht?

De start

Eén jaar geleden werd ik moeder. Ik zette een prachtig zoontje op de wereld na een helse zwangerschap en de uitputtingsslag die een bevalling doorgaans is. Tot mijn verrassing werd ik vanaf die eerste seconde op de roze wolk geslingerd. Ik had het niet durven hopen, want je hoort zo vaak verhalen over vrouwen die dit ultieme oergevoel van liefde niet meteen ervaren. En na een emotioneel en fysiek slopende zwangerschap had ik me al bijna verzoend met het idee dat ik me ook niet meteen goed zou voelen als kersverse mama. De hormonale schommelingen na een bevalling kunnen wel lastig zijn, maar het heerlijke gevoel van ‘ik heb de mooiste en liefste baby ooit op de wereld gezet’ overheerste.

De babytijd

Voor een baby zorgen is vermoeiend, repetitief, en ondertussen moet je nog herstellen van de bevalling. En toch kijk ik met een zeer positief gevoel terug op die prille babytijd. Mijn man en ik waren samen drie maanden thuis (aan alle toekomstige papa’s: DOEN!), we waren echt een team in het verzorgen van ons kindje, en we overstelpten dat kleintje en mekaar met liefde. We deden uitstapjes, toonden met trots ons lief boeleke aan familie en vrienden, en leefden erg op het ritme van de baby. De dagen gingen voorbij in een waas van vertedering en vermoeidheid. De eerste tijd staat alles in het teken van het voeden, verzorgen, en verpamperen van je kindje. Maar ik bekijk die periode vooral als de periode waarin we als nieuwbakken gezin een band voor het leven smeedden.

Terug aan de slag

De periode waarin mijn man en vervolgens ikzelf terug aan het werk gingen, vond ik enorm zwaar. Niks had me kunnen voorbereiden op de stortvloed van emoties die het starten met werken met zich meebracht. Na drie maanden was ik er eigenlijk nog niet klaar voor. Ik nam nog een maand extra verlof dat ik speciaal om die reden had opgespaard. Mijn vroedvrouw zei me toen dat heel veel vrouwen nog manieren zoeken om hun moederschapsverlof een beetje te verlengen. Nogmaals het bewijs dat de verlofregeling in België erg pover is. Mijn Europese collega’s op één van de projecten waarop ik tewerkgesteld was, vonden het ook vreemd dat ik zo snel terug aan de slag was. Ik kan niet ontkennen dat ik een beetje jaloers was toen mijn Zweedse en Tsjechische collega’s het verlofstelsel in hun landen uit de doeken deden. Maar goed, we leven dus in België en we moeten roeien met de riemen die we hebben. Op het einde van mijn verlof keek ik er wel naar uit om terug in mijn professionele rol te kunnen kruipen, en ik wou ook graag mijn collega’s terugzien. Maar het loslaten van die zalige babyperiode vond ik toch moeilijk. Het starten met de crèche, het gedoe met afgekolfde moedermelk en het pendelen vond ik op zijn zachtst gezegd ook niet gemakkelijk. Ik kwam eigenlijk elke avond uitgeput thuis.

De crèche

Het starten met de crèche verdient eigenlijk een geheel eigen artikel. Ik zie mezelf best als een ambitieuze vrouw en ik houd van mijn werk. En toch vond ik het idee om mijn kind bij de crèche af te zetten en naar mijn werk te vertrekken vreselijk. Ik heb hier echt mee in mijn maag gezeten. Ik voelde me enorm schuldig. De discussies tussen ‘thuisblijfmama’s’ en ‘werkende mama’s’ helpen ook niet bepaald. Ik denk oprecht dat elke goede moeder het beste voor haar kind wilt, en in de mate van het mogelijke de ideale opvang- en thuissituatie probeert te creëren. Maar het schuldgevoel… O, het schuldgevoel… “Baby’s blijven best op kusjesafstand van hun moeder,” las ik in een artikel over natuurlijk ouderschap. En een moeder fulmineerde online: “waarom maak je kinderen als je ze toch dumpt bij een vreemde?” Keihard is het om zoiets te lezen. Nu besef ik dat deze boodschappen niet genuanceerd zijn, en dat de crèche ook een heel warme plaats met liefdevolle vaste verzorgers is die een aanvullende waarde heeft op de thuissituatie. Maar de dagen voor de eerste dag in de crèche voelde ik me schuldig en verdrietig. Ik heb niet gehuild toen ik die eerste dag in de crèche stond, maar dat kwam alleen omdat ik de nacht voordien al mijn tranen al opgebruikt had. Achteraf gezien valt het allemaal goed mee, maar de aanloop naar de omschakeling naar het werkende leven met kinderopvang vond ik een hele aanpassing.

Werk, ziekte en uitputting

De eerste werkweken waren heel pittig. Ik vond het belangrijk om verder borstvoeding te geven, en iedereen die ooit moedermelk heeft afgekolfd zal beamen dat dit veel energie en tijd vraagt. Combineer dit met alle uitdagingen van je kindje op de crèche af te zetten en op te halen, en ondertussen al het werk op tijd af te krijgen, en je hebt het recept voor een logistieke nachtmerrie. Gelukkig werd ik er steeds meer bedreven in.

Alleen werd die vreugde al snel verstoord door voortdurend ziek zijn. In volle winterperiode met de crèche starten met een kindje die geen spectaculaire weerstand blijkt te hebben, is blijkbaar geen zo’n goed idee. Ik was zelf ook voortdurend ziek en uitgeput. De nachten waren gebroken, de dagen waren kleurloos. En toch zet je door. Omdat je het aan jezelf en aan je kind verplicht bent. Ik heb veel tijd bij de dokter en in het ziekenhuis doorgebracht (“help mijn kind heeft meer dan 40 graden koorts”), en ik heb ’s nachts uren aan een stuk mijn kind getroost.

Het was een periode waarin ik overstelpt werd door goedbedoelde adviezen, die allen geen goede oplossing boden. Uiteindelijk moet je als ouder zelf uitzoeken wat werkt voor je kindje. Ik heb ook ontdekt dat er wel degelijk zoiets bestaat als een moedergevoel, en dat je dit niet mag negeren. Achteraf gezien had mijn gevoel het steeds bij het rechte eind.

Ik heb verschillende keren gedacht: “ik kan zo niet meer verder, ik ben op.” Het slaaptekort, het vele ziek zijn,… “Waarom kiezen mensen eigenlijk vrijwillig voor een tweede kind als ze weten dat het zo is?” De reden waarom je toch blijft doorgaan en telkens energiereserves aanboort waarvan je niet kon vermoeden dat je ze had is nochtans simpel: liefde. Ik kon onmogelijk mijn kind liever zien. En ik was best trots op mijn aanpak, al vergde het heel veel geduld en energie. Ik kreeg af en toe het compliment dat ik een goede mama was. En ik had geen moeite om dit te aanvaarden omdat ik wist dat het waar was. Andere complimentjes wuif ik al snel weg, maar dit niet.

Corona

En toen was daar Corona. Nadat de eerste gevoelens van angst en verbazing wat waren weggeëbd vond ik het aanvankelijk best bevrijdend. De ratrace was even stopgezet. Het pendelen was voorbij, het voortdurende haasten ook. Maar daarvoor kwam in de plaats dat ik moest werken en tegelijk voor een baby van een half jaar oud moest zorgen. Omdat ik mijn werk van thuis kon doen, kon mijn kindje niet terecht in de opvang, en eerlijk gezegd was ik zelf ook terughoudend door dat nieuwe onbekende virus. Maar het was loodzwaar. Ik kon geen tien minuten ongestoord doorwerken. Ik haalde mijn werk ’s avonds en ’s nachts in. En ondertussen bleef ons kindje maar elk uur van de nacht wakker worden. Om hulp konden we niet vragen. Grootouders zien was uitgesloten.

En toch sla je je ook hier weer door. Het helpt ook wel om te weten dat het voor iedereen lastig is. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, en zoveel mensen werden in een onhoudbare situatie gedwongen. We mogen allemaal best trots zijn op onszelf.

Lees ook: met een baby thuiswerken: theorie versus praktijk

Opklaringen

Na drie maanden Corona ging ons kindje terug naar de crèche. Deze periode klaarde mijn leven weer wat op. Ik ben enerzijds dankbaar dat ik zo veel tijd met mijn zoontje heb kunnen doorbrengen, maar anderzijds had ik ook dringend nood aan wat meer tijd voor mezelf en mijn werk. De eerste wendag waarop hij twee uur naar de crèche ging, wist ik niet waar ik het had. Ik heb op twee uur tijd ongelooflijk veel werk verzet. En nu merk ik nog steeds dat ik veel efficiënter werk. Het moederschap heeft me zeker geen minder productieve werkkracht gemaakt.

Deze periode heeft me doen inzien dat ik best wat tijd voor mezelf mag nemen. Een kop thee drinken voor hij koud wordt, op het gemak een douche nemen, gewoon even genieten van de zon op mijn gezicht buiten,… Het zijn dingen die me terug rustig maken. En als ik mijn zoontje dan weer zie kan ik met mijn volle aandacht van hem genieten. Geen mails die ik snel nog moet beantwoorden, geen boekhoofdstukken die ik ’s nachts moet schrijven.

De zomer zorgde letterlijk en figuurlijk voor opklaringen. Het feit dat we ook weer wat meer mensen mochten zien, hielp daar zeker bij.

mama en kind

Slapen

Het enige wat niet meer verbeterde, waren de nachten. Ons lieve zoontje is nu meer dan een jaar oud, en nog steeds zijn de nachten erg gebroken. Soms worden we wel elke twintig minuten gewekt. Op dit moment zijn we op zoek naar een oplossing, want de tijd waarin we konden zeggen dat dit nu eenmaal hoort bij het klassieke slaappatroon van een baby ligt al even achter ons. We hebben al een aantal medici en paramedici gezien, en zijn hoopvol dat de periode van complete uitputting nu misschien niet zo lang meer zal duren.

Want eerlijk? Ik ben gesloopt. Tot op het bot vermoeid. Ik heb overal pijn, en als ik neerlig lijkt het alsof ik nooit meer terug rechtop zal geraken. Maar ik geef niet op. Wij zien dit kind ontzettend graag, en blijven met veel liefde en geduld naar een oplossing zoeken. Al kost het nog een jaar.

Conclusie na een jaar mama zijn

Iedereen zegt dat het moederschap je verandert. Tot op zekere hoogte klopt dit. Een kind krijgen is een ware aardverschuiving. Het brengt allemaal extra uitdagingen met zich mee, en je bent verplicht om je te laten meevoeren met de stroom.

En toch ben ik nog steeds mezelf.

Ik herken me eigenlijk niet zo in die verhalen over een complete persoonlijkheidstransformatie sinds het moederschap. Ik heb grotendeels dezelfde interesses, en vind dezelfde dingen belangrijk als voorheen. Er is vooral iets bijgekomen. Een overweldigend gevoel van liefde voor een klein wezentje, en de wetenschap dat je alles doet wat in je macht ligt om dat te beschermen en een liefdevolle thuis te geven.

Een jaar mama zijn heeft me zoveel gebracht. Ik ben nog zoveel sterker dan ik zelf had kunnen vermoeden, en ik heb nog zoveel meer liefde in mij dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden. En het cliché is waar: het is tegelijk het zwaarste en mooiste wat er is.

hoe is mama zijn echt?

You may also like

De beste kraamcadeaus
Wat zijn goede kraamcadeaus?
Genieten moederschap
Ik geniet niet altijd van het moederschap
Borstvoeding - hiertegen moeten vrouwen vechten
Borstvoeding geven: hiertegen moeten vrouwen nog steeds vechten
Bloggen
Ben ik gestopt met bloggen?
dertig jaar
Is 30 jaar worden moeilijk?
2020
In 2020 heb ik kruimels van tafel opgeveegd

2 Responses

  1. Johanna

    Leuke post, en zo zie je maar. Na een jaar, heb je de situatie enigszins onder controlle. Een hele prestatie!

    Over die lange moederschapsverlof nog een paar dingen. Hier in Zwitserland zijn het wettelijk 6 weken, en sommige bedrijven betalen meer. Maar in Duitsland kan je tot 3 jaar verlof hebben. En dat heeft ook nadelen. De werkgever moet je plek vrijhouden, alhoewel je daarna vermoedlijk totaal niet meer up-to-date bent. Verder moeten die jaren ook nog betaald worden, door de belastingbetaler. En of dit de emancipatie verbetert, ik denk van niet. In die jaren dat je thuis zit, maken de mannen carriere. Dus een middenweg, en zelf een beetje onbetaald verlof of opgespaarde vakantiedagen lijkt mij het beste. Succes

    1. Haydée

      Hey Johanna! Ik ben volledig akkoord dat het krijgen van kinderen en de bijhorende verlofstelsels niet tot gevolg mag hebben dat vrouwen nog minder kansen krijgen in hun loopbaan. Idealiter is er een gelijkwaardige verdeling van arbeid en zorg, daarom ben ik groot voorstander van het optrekken van het vaderschapsverlof voor mannen. Een mooi voorbeeld vind ik de Zweedse situatie, waarin er 16 maanden tussen het koppel mogen verdeeld worden. In de praktijk zien ze daar dat mannen veel meer de zorg van de kinderen opnemen, en het genereuze stelsel is ook positief voor de ontwikkeling van de kinderen en het psychisch welzijn van de ouders. Let wel, ik vind niet verlof verplicht moet worden. Ik zou zelf ook niet gelukkig worden van hele lange periodes verplicht thuis te zijn.

      Wauw, 6 weken verlof is wel erg weinig! In die periode ben je als vrouw zelfs fysiek nog amper hersteld van de bevalling… Drie jaar zoals in Duitsland vind ik persoonlijk ook wel erg lang. In het uitwerken van verlofstelsels moeten de menselijke en maatschappelijke kosten natuurlijk goed afgewogen worden. Langere verlofstelsels kunnen op zich ook kostenbesparend zijn (minder geld naar langdurige ziekte, burn-out, kinderopvang,…), maar zoals je zelf aangeeft kan de slinger ook doorslaan. Het is alleszins een boeiend vraagstuk! Ik blijf fan van het Zweedse model. 🙂

      Groetjes
      Haydée

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.