25
jun
2018
doctoreren

“Je weet pas wat doctoreren is als je het zelf meemaakt.” | Waarom je hart luchten bij collega’s fijn is

Vanaf nu snap ik volledig de mensen die zeggen: “je weet niet wat het is om kinderen te hebben, tot je er zelf hebt.” Neen, ik ben niet plotsklaps moeder geworden, noch heb ik mij voor een lifestyle programma ingeschreven waarbij je voor een week van leven wisselt met iemand anders. Ik ben tot dit inzicht gekomen door met lotgenoten te praten over een ander thema: het schrijven van een doctoraat.

Lees ook: De carrièretag: 10 carrièrevragen beantwoord

Je hart luchten bij lotgenoten

Afgelopen week waren mijn collega’s en ikzelf onze besognes over het afronden van het doctoraat aan het delen, en we stuitten op zoveel herkenning dat we ons afvroegen: “is dit nu wat moeders voelen als ze hun beslommeringen kunnen delen met andere moeders?” Vast wel, want het doet zoveel deugd om eens je hart te luchten en daarbij op zoveel begrip en herkenning te kunnen rekenen. Want  hoe begripvol familie en vrienden ook kunnen zijn, niemand weet eigenlijk écht hoe je je voelt, en waarom je het op sommige momenten zwaar hebt.

Dat je het gevoel hebt ‘vast’ te zitten in een bepaald theoretisch kader, dat je het gevoel hebt wat aan te modderen terwijl iedereen rondom je zo succesvol lijkt, dat cijfers soms zo weinig lijken te zeggen, al staan ze er zwart op wit. Dat je sommige sociale activiteiten echt moet overslaan omdat je anders in de problemen komt. En dat je je schuldig voelt als je (zoals de meeste mensen) gewoon een weekend niet werkt. En als je er dan toch in slaagt te ontspannen, het werkt er nog steeds ligt, dringender nu.

En die beschuldigingen van een workaholic te zijn… Ik heb wel nog andere interesses hoor, dat valt nu gewoon niet zo hard op. Een leven hebben zeg je? Hoh, ik kan me vaag nog wel zoiets herinneren.

Lees ook: 7 vooroordelen over doctoreren

Niet zomaar een job, niet zomaar een studie

Deze zaken en nog veel andere zijn niet altijd te snappen als je er zelf niet middenin staat. De reden is dat een doctoraat niet louter een ‘job’ is, en niet louter een ‘studie’. Je hebt de verantwoordelijkheden van een job, gecombineerd met het gevoel van een persoonlijk slagen of falen dat kenmerkend is voor een studie. Niet dat ik het wil dramatiseren (ik houd nog altijd ontzettend veel van mijn job), maar het is wel zo dat het op sommige momenten best pittig kan zijn.

En dat typische gevoel kan je het best bespreken met mensen die precies weten waar je het over hebt. Zij weten dat je niet overdrijft, dat je niet wilt zagen, dat je het volledig gehad kunt hebben met iets maar toch wilt doorgaan,…

Lees ook: wat moet je doen als je je doctoraat zo beu bent als koude pap?

Je collega’s: zij weten wat je doormaakt!

Vergis je niet, mensen die niet zelf in dit proces zitten of het niet zelf in het verleden hebben doorgemaakt kunnen wel een grote impact hebben. Zij zijn vaak je steun en toeverlaat, een luisterend oor, een hulp in woord en in daad, je lieve supporters,… Maar soms is het iets minder gunstig, en zijn ze compleet onverschillig of tonen ze onbegrip.

En dan zijn daar je collega’s! De mensen die perfect weten wat je doormaakt, zeggen dat ze hetzelfde gevoel hebben, precies het juiste weten te zeggen, en je weer oppeppen als je het moeilijk hebt. Ja, het is volgens mij hetzelfde met mensen die mekaar begrijpen doordat ze gelijkaardige dingen doormaken met hun kinderen.

De gelijkenissen tussen kinderen en doctoreren

Nu ik erover nadenk: er zijn wel meerdere parallellen te trekken tussen kinderen hebben en het schrijven van een doctoraat. Zo is het even enerverend als iemand zegt: “ja, ik weet wat je doormaakt, mijn stageverslag schrijven vond ik ook een zenuwslopend werk op het einde” als dat iemand zegt “ja, ik weet wat je doormaakt met je kinderen, sinds ik mijn kat heb voel ik ook dat verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid.”

En mag ik even zeggen dat single promovendi even hard mogen bewonderd worden als single ouders? Want dan sta je er ook grotendeels alleen voor. Als je het even moeilijk hebt, staat er niet standaard een partner klaar die je een knuffel geeft en zegt: “het komt wel goed, nog even doorbijten.” En er is niemand die al je huishoudelijke taken even uit handen neemt, zodat je je daar alvast niet mee moet bezighouden. Single promovendi, jullie verdienen ook een standbeeld!

Lees ook: Waarom slimme vrouwen geen lief vinden + waarom dit compleet absurd is

Kinderen krijgen, een doctoraat schrijven,… Het zijn beide zaken die je ’s nachts kunnen wakker houden. Al moet ik toegeven dat bij een doctoraat de bevalling doorgaans met iets minder bloed gepaard gaat. Maar het is allemaal net iets draaglijker als je je gesteund voelt door anderen, binnen of buiten de academische wereld.

Met dit artikel wil ik graag alle doctoraatsonderzoekers een hart onder de riem steken. Ik weet wat je meemaakt! Kom op, nog even doorzetten!

doctoreren-weten-wat-het-is
Bron afbeelding: Pexels

You may also like

Grensoverschrijdend gedrag
Opnieuw betalen vrouwen de prijs: grensoverschrijdend gedrag op het werk en macht
vrouwelijke academici
Waarom vrouwen massaal hun doctorstitel op sociale media plaatsen
Doctoraatsverdediging
Mijn doctoraatsverdediging: hoe ik me die dag echt voelde
zwanger worden tijdens doctoraat
Zwanger worden tijdens je doctoraat. Een goed idee?
Mijn onwaarschijnlijke hoogtepunten uit 2019
Doctoraatsverdediging
Ik ben doctor!

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.