6
apr
2022
Ukraine

Wie kan die beelden uit het hoofd zetten? | Betekenisvol leven in tijden van oorlog

Op mijn laptop staan twee grote datasets open, en vijf word-documenten. Op mijn internetbrowser staan eenenveertig tabbladen open. Ik heb ze net geteld. Het is een vrij normaal beeld op een dag waarin ik de krijtlijnen uitteken voor een boekhoofdstuk en twee wetenschappelijke artikelen. De titels klinken veelbelovend, de data zijn interessant en overtuigend, en de vele bronnen die muisstil staan de wachten tot ik ze opnieuw aanklik scheppen een mooi kader. En toch lijkt het allemaal betekenisloos.

Het lijkt bijna banaal dat ik vanmorgen de moeite heb genomen om me aan te kleden voor een nieuwe werkdag. Ik draag een gestreken blouse, en de nieuwe e-mails zijn allemaal geopend, van vlaggetjes voorzien, of in de juiste mapjes gesleept. Hoe onbenullig voelt dit aan. Hoe onbenullig in het licht van hartverscheurend lijden. De beelden van lijken in de straten spoken door mijn hoofd. Mannen geëxecuteerd. Vrouwen verkracht en verbrand op autobanden, kinderen genadeloos afgeslacht. Monsterlijk. Een moeder die huilt om haar zoon. Hoe kan iemand dit geluid ooit vergeten?

Deze gruwelijke beelden dateren van afgelopen weekend, maar al meer dan een maand krijgen we dagelijks vreselijke nieuwsberichten te horen. Zwangere vrouwen als doelwit. Peuterlijkjes. Bestaat er iets ergers? Een vreedzame wereld heeft niemand ooit gekend, en nieuwsberichten over lijden kleven altijd aan mij. Maar krantenkoppen lezen als horrorverhalen, social media is een rioolput, en ik zie bijna geen nieuwssamenvattingen meer zonder de onheilspellende waarschuwing over ‘schokkende beelden’.

En ja, ik weet dat het slim is om jezelf ‘af te schermen’ van te veel nieuws. Maar hoe geprivilegieerd is het om jezelf te kunnen afschermen? “Ik sluit mijn ogen hier niet voor,” zei mijn man gisteren, “maar het heeft geen zin om het van te nabij te volgen.” Wat is te nabij? Zelfs de meest droge verslaggeving is toch genoeg om nachtmerries van een rijke voedingsbodem te voorzien? In die context kan ik soms het gevoel krijgen dat al de rest betekenisloos is. Het is het niet, want je doet toch iéts goed in de wereld. Maar in het grote perspectief van de dingen is die knipperende cursor zo’n banaal streepje.

Dus ik probeer ook dingen te doen die betekenisvol zijn in hun kleinheid. Nabijheid en aandacht te geven aan de mensen rond mij. Een nieuwe generatie groot te brengen die doordrenkt is van liefde. Elke dag neem ik mijn kind stevig vast, druk ik mijn neus in zijn haartjes, en probeer zo de wereld een zachte omhelzing te geven.

Want hoe doe je dat, dagelijks betekenisvol leven in oorlogstijd?

You may also like

Guernica van Picasso.
Hoe machteloos zijn we tegenover een oorlog?

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.