Tussen strandfoto’s en lijkzakken: where is the love?

Ik reed deze week naar zee in mijn auto, toen het nummer Where Is The Love van The Black Eyed Peas op de radio kwam. En ik realiseerde me dat dit exact is wat ik me al veel te lang afvraag.

Whatever happened to the values of humanity?
Whatever happened to the fairness and equality?
Instead of spreading love we’re spreading animosity
Lack of understanding, leading us away from unity

That’s the reason why sometimes I’m feelin’ under
That’s the reason why sometimes I’m feelin’ down

Waar is de menselijkheid? Waar is het mededogen voor de ander? Hoe kan het dat mensen het aanvaardbaar vinden dat duizenden, tienduizenden kinderen worden vermoord? Onder het mom van zelfverdediging. Hulpverleners worden vermoord, ziekenhuizen gebombardeerd. Journalisten worden uit de weg geruimd, een heel volk wordt opzettelijk uitgehongerd. Het is ondraaglijk. Het is een schandvlek op onze volledige menselijkheid.

Niet complex

Ik kan politici en andere invloedrijke stemmen niet meer aanhoren als ze het hebben over hoe complex de situatie is. Over hoe het kwaad moet uitgeroeid worden, over dat het allemaal gaat om het terughalen van de gijzelaars. Wie gelooft dit nog? Dit gaat niet meer over de gijzelaars, dit gaat niet over het verdedigen van democratische waarden.

Ik kan het schouderophalen niet meer verdragen van mensen die zeggen “dit is oorlog.” Het is niet gewoon een oorlog. Het is het systematisch uitmoorden, verhongeren en ontmenselijken van een heel volk. En ja, het is een genocide. Daar zijn talrijke mensenrechtenorganisaties en genocide-experts het over eens. We hoeven niet te wachten tot Netanyahu zelf toegeeft dat het een genocide is alvorens we het woord in de mond mogen nemen, godallemachtig. En die zogenaamde complexiteit waar machthebbers zich zo graag achter verstoppen, is niet meer aan de orde. De maskers zijn afgevallen, het is duidelijk wat Netanyahu wil bereiken. Dit was al veel langer duidelijk voor wie het wou zien, maar nu kan de grootste ontkenner toch niet meer ontkennen wat de Israëlische regering openlijk toegeeft?

Hoewel de geschiedenis van Palestina en de kolonisatie door Israël een complex gegeven is met impact op huidige generaties (die allemaal niet aan de knoppen zaten toen hierover beslissingen werden genomen), is wat nu gebeurt geen ‘complexe situatie’ meer. Er vindt een genocide plaats. Onder het mom van zelfverdediging en bestrijding van een terroristische organisatie. En als er kritiek komt, hoor je “jamaar, Hamas”. Journalisten die verslag uitbrengen? Leden van Hamas volgens Israël. Een ziekenhuis? Een organisatorisch bolwerk van Hamas. En die baby die ik op mijn sociale media zag sterven, eenzaam in een ziekenhuisgang neergelegd naast andere slachtoffertjes?  Was dat ook een voornaam lid van Hamas? Als het Israëlische leger echt geen inspiratie meer heeft om de schuld in de schoenen van het slachtoffer te schuiven, dan komen ze met het ultieme zwaktebod: “we zullen het incident onderzoeken.”

Actie blijft uit

Er hebben al zoveel mensen hun stem laten horen. Mensen zijn op straat gekomen, hebben brieven geschreven, petities getekend. En toch gaat die gruwel onverminderd voort. Ik kan het niet begrijpen dat er zo weinig politieke druk uitgeoefend wordt op Israël. Ik weet hoe het komt, maar ik kan het niet begrijpen. Na bijna twee jaar gruwel, bombardementen op de meest kwetsbaren van de samenleving, het volledig vernielen van de infrastructuur in Gaza, een doelbewust opgezette hongersnood, het afknallen van hulpzoekende wanhopige mensen… wie kan de Israëlische regering nog goedpraten?

Het gebrek aan actie doet mijn maag keren. Dit is een genocide die door het Westen vergoelijkt wordt. Het zijn niet de enige misdaden tegen de menselijkheid die plaatsvinden, maar het zijn wel misdaden die gepleegd worden door een bondgenoot van Europa. En ja, wij (Vlaanderen, België, Europa) kunnen hier iets aan doen. We kunnen stoppen met samenwerken, we kunnen economische en politieke druk uitoefenen. Dit gebeurt nu (tijdens het schrijven van dit artikel) niet. We roepen op tot vrede en sturen een druppel op een hete plaat.

De geschiedenis zal niet mild zijn. Ik hoop dat de schuldigen lang genoeg leven om voor het Internationaal Strafhof te komen.

Live gebroadcast

Dusja, the reason why sometimes I’m feeling down. Daarmee ben ik begonnen. Ik weet dat ik niet de enige ben die dagelijks het verdriet en de kwaadheid voelt van dit enorme onrecht. De holocaust is één van de donkerste bladzijden in onze geschiedenis, maar blijkbaar hebben we als mensheid onvoldoende geleerd om collectieve bestraffing in de meest wreedaardige vorm te verhinderen. En we zijn er allemaal live getuige van.

Na mijn dagje aan zee post ik een foto op Instagram. Lichtheid kan en moet nog. Ik ga aan het scrollen. Mijn strandfoto. Het verhaal van een vriendin op een festival. Een rij witte lijkzakken in Gaza. Reclame voor wasstrips. Een huilende vader met een klein lijkzakje in zijn armen. Het restaurantbezoek van een andere vriendin. Reclame voor oordoppen. Een uitgemergelde peuter van dezelfde leeftijd als mijn jongste zoon. Een meme over de jaren 2000. Een statistiek over het aantal gedode journalisten in Gaza. En steeds weer die vraag: where is the love?