Power Woman: Elke Backers

Ik ken heel wat inspirerende vrouwen. Vrouwen met een visie, vrouwen met een droom, vrouwen die een risico durfden nemen. Deze maand kreeg ik de eer om Elke een aantal vragen te stellen. Ze bouwt letterlijk en figuurlijk haar droom als kinesitherapeut. Hoe ze dit doet, lees je in dit artikel.

Naam: Elke Backers

Leeftijd: 25 jaar

Beroep: Kinesitherapeute– Manueel therapeute

Studies:

• Master in de revalidatiewetenschappen en kinesitherapie – afstudeerrichting: musculoskeletale kinesitherapie
• Postgraduaat manuele therapie

 

Hoe ziet een typische werkdag er bij jou uit?

7u45: ik kom toe op de praktijk en bekijk de agenda om te zien welke patiënten er die dag langskomen. In het kwartiertje voor mijn eerste patiënt langskomt doe ik vlug wat van het noodzakelijke papierwerk, zoals het maken van de getuigschriften, het invoeren van patiënten in het softwareprogramma, het dossier bijhouden, enz.

8u: de eerste patiënt komt toe. Tot 11 uur heb ik elk halfuur een patiënt. Tussendoor beantwoord ik ook telefoontjes van nieuwe patiënten en patiënten die hun afspraak willen verzetten.

11u: ik ga de baan op om 2 à 3 patiënten te bezoeken.

12u30: theoretisch gezien heb ik nu een half uurtje tijd om nog wat papierwerk te verrichten en te eten. Maar in de praktijk herleid ik dit tot een kwartier, omdat ik wat tijd verlies door de verplaatsingen van de huisbezoeken.

13u: mijn eerste patiënt van de namiddag komt toe. In de namiddag zie ik zowel patiënten in de praktijk als op huisbezoek. Op het einde van de dag heb ik rond de 20 à 22 patiënten behandeld.

19u30-20u: de werkdag zit erop! Ik haast me vlug naar huis, waar ik gelukkig meestal de voetjes onder tafel kan schuiven dankzij Bram, mijn partner.

Welke stappen zet je vandaag om je droom te realiseren?

Mijn droom is om zelf een bloeiende praktijk te kunnen uitbouwen. Een plaats waar ik m’n uiterste best doe om elke patiënt die door de deur komt een stapje dichter te brengen tot verbetering en herstel. De eerste stap hiertoe is het realiseren van een fysieke plaats waar ik dit kan doen. Daarom zijn Bram en ik momenteel druk bezig met het bouwen van ons huisje met daarin de plaats om mijn praktijk op te starten. Naast het bouwen, maak ik vandaag de dag voor mezelf uit hoe ik later zelf in mijn praktijk wil staan. Door het effectief werken met patiënten weet ik bijvoorbeeld waar ik de nadruk op wil leggen in de revalidatie van de patiënten, maar ook waar ik me in wil specialiseren. Zo heb ik al een postgraduaatsopleiding gevolgd tot manueel therapeut om mijn klinisch redeneren nog wat aan te scherpen. Ik kreeg er ook nog een groter en specifieker arsenaal aan technieken onder de knie, voornamelijk om nek- en rugpatiënten verder te helpen. Ook staat binnenkort nog een extra opleiding op het programma om ‘dry needling’ te volgen, een techniek die me nauw aan het hart ligt door het maken van mijn thesis over dit onderwerp.

Wanneer wist je dat je kinesitherapie wou studeren?

Eigenlijk al vrij vroeg, ik gok rond het 3^de middelbaar. Ik kom uit een gezin waarin iedereen wel op één of andere manier met de medische sector en gezondheidszorg in aanraking komt. Mijn papa werkt voor een pacemakerbedrijf, mijn mama is verpleegster geweest, één zus is orthopedagoge van opleiding en mijn broer is toevallig ook kinesitherapeut. Ik was en ben nog altijd een persoon die op verschillende manieren graag actief is. Zowel op sportief vlak, creatief vlak en ‘redenerend’ vlak. Kinesitherapie was het beroep dat al die vlakken voor mij leek te combineren. Dus de keuze was vrij snel gemaakt.

Wat was tot nu toe de grootste moeilijkheid in je studie of loopbaan, en hoe ben je hiermee omgegaan?

Ik ben van nature een heel perfectionistisch persoon en een heel meelevend persoon. Op zich geen slechte eigenschappen, maar ik heb door het werken toch moeten leren om bepaalde zaken ‘los te laten’. Je komt namelijk terecht in situaties waarbij, ondanks dat je je uiterste best doet, de revalidatie niet loopt zoals het moet. Dit kan meerdere oorzaken hebben. Dit kan gebeuren wanneer bijvoorbeeld een ernstigere diagnose aan het licht komt, waar je als therapeut weinig aan kan doen. Maar nog veel frustrerender zijn de situaties waarbij de patiënt zelf zijn eigen revalidatie in de weg staat. Revalideren doet men namelijk niet alleen bij de kinesitherapeut, maar moet men thuis ook verderzetten aan de hand van informatie, tips en trucs van de therapeut. Als therapeut word je echter vaak geconfronteerd met situaties waarbij jijzelf techniekgewijs tijdens de sessie alles doet zoals het moet, maar de patiënt thuis alle goede raad in de wind slaat. Dan is het als therapeut een beetje dweilen met de kraan open. Ondanks dat ik rationeel wel weet dat ik er in deze situatie geen schuld aan heb wanneer de revalidatie niet vlot verloopt, was het in het begin voor mij een uitdaging om dit naast me neer te leggen. Tegenwoordig kan ik dit alles al wat beter relativeren.

Wat vind je het leukst aan je beroep?

Vanzelfsprekend het gevoel dat je mensen kan helpen. Doordat ik zo’n direct contact heb met mijn patiënten, die in bepaalde situaties meerder malen per week komen en dit voor een lange periode, onstaat er een band. Het is dan heel leuk dat je voor die mensen een meerwaarde kan betekenen en hen kan helpen in wat voor hen vaak een moeilijke periode is.

Wat wens je jezelf toe in de toekomst?

Dat ik mijn job met evenveel passie kan blijven doen, dat ik kan blijven groeien als therapeut, en dat ik blijf innoveren/bijscholen om zo niet in in een sleur terecht te komen. Maar eigenlijk hoop ik dat ik gelijk heb wanneer ik zeg dat je deze best wel drukke job kan combineren met een gezinsleven. Zo staan kindjes absoluut op het verlanglijstje en is dit zeker niet iets dat op de lange baan wordt geschoven omdat ik ook voor een eigen praktijk wil gaan. Hierbij heb ik geluk met een partner als Bram. Hij snapt volledig wat mijn werk inhoudt en hij wil ook dat ik me er volledig voor inzet. Het gevolg is dat hij heel veel uit zichzelf op zich neemt. Doordat wij geen traditioneel rollenpatroon hebben, is het voor mij mogelijk om aan deze toekomstdroom te bouwen.

Heb je tips voor jonge vrouwen die een gelijkaardige droom hebben?

De clichés over doorzetten en geloven in jezelf blijken waar te zijn. Ik raad daarom aan om jezelf spreekwoordelijk volledig te ‘smijten’ wanneer je iets wil. Maar zoek daarnaast ook hulp, en leer sommige dingen aanvaarden wanneer dit nodig is. Je droom verwezenlijken is hard labeur, je kan niet alles alleen doen en altijd perfect willen  zijn.

Bedankt Elke!

Lees alle interviews met Power Women op Work in Heels.