Mijn meest vreselijke vakantiejob ooit

In mijn tienerjaren en tijdens mijn hogere studies werkte ik geregeld als jobstudent om een centje bij te verdienen. Vooral de zomers waren topperiodes. Ik heb heel wat leuke jobs gedaan. In mijn artikel over wat je moet kunnen als hostess of promogirl, lees je bijvoorbeeld meer over mijn ervaringen met deze afwisselende vakantiejob.

Heel af en toe viel een vakantiejob eens tegen. In dit artikel beschrijf ik mijn meest vreselijke vakantiejob ooit.

Mijn meest vreselijke vakantiejob: bedden opmaken

Via een uitzendkantoor kreeg ik een telefoontje: of ik bedden wou opmaken in een vakantiepark. Klinkt niet zo vreselijk toch? Ik twijfelde niet lang, en stemde toe. De volgende dag stond ik al vroeg in het vakantiepark.

Daar aangekomen kreeg ik eerst instructies van een ervaren beddenopmaker. De bedden moesten volgens een bepaald patroon opgemaakt worden. De matrasovertrekken waren niet elastisch, en moesten super strak over de matras getrokken worden. Ook voor de kussens en de dekens golden er bepaalde richtlijnen. De ervaren beddenopmaker deelde me mee: “je hebt exact drie minuten per bed. Geen tijd om te lummelen dus!”

Reken maar dat het topsport was. Niet alleen moest je als een soort op hol geslane housekeeper rond het bed lopen, bukken, opschudden, en strak trekken, je moest ook zorgen dat alle huisjes de juiste ‘bestelling’ kregen. Soms lag het benodigde beddengoed klaar in het huisje van de schoonmaakploeg, maar heel vaak ontbrak daar elk spoor van. Dan zat er niets anders op dan al het beddengoed uit een centrale verzamelplaats halen. Op een fietsje van het park, zonder laadruimte. Concreet betekende dit krampachtig al het beddengoed onder je arm klemmen, en hopen dat er niks ontsnapte aan je houdgreep. Ondertussen moest je als een gek trappen, om op tijd terug in je huisje te zijn. Drie minuten per bed, weet je wel.

Niet alle huisjes moesten van nieuw beddengoed worden voorzien. Enkel de mensen die een toeslag hadden betaald, kregen deze service. En sommigen kregen ook een extra handdoekenpakket. Dit stond allemaal te lezen op het overzicht die elke beddenopmaker meekreeg. Het zou me niet verbazen als daar geregeld fouten in stonden. Want hoe kom je anders aan zes volwassen bedden, twee kinderbedjes, en drie handdoekenpakketten?

Mijn inbraak

Goed, beeld je dus in dat je aan een ijl tempo bedden loopt op te maken, ondertussen het overzicht bijhoudt, en occasioneel nieuw beddengoed bijhaalt. En dat je voortdurend loopt uit te rekenen hoeveel bedden je ‘achter’ zit voor je naar de verzamelplaats gaat voor de middagpauze. Het is een warme zomerdag, en het zweet parelt op je voorhoofd. Nog een bed, nog een bed, komaan nog eentje… Je spoedt je naar het volgende huis, gaat in lichte looppas naar de voordeur, en… je geraakt niet binnen.

Als beddenopmaker heb je een elektronische loper, waarmee je elk huisje binnen geraakt. In theorie dus. Want in praktijk stond ik voor een gesloten deur, krampachtig pogingen wagend om het slot open te krijgen. Ondertussen tikten de seconden weg. Net toen ik had gecheckt dat ik toch zeker voor het juiste huisje stond, zag ik mijn redding: een open raam. YES! Ik twijfelde niet, en klom het raam binnen. Daar zag ik het pakketje met beddengoed liggen. Inwendig jubelend dat ik geen volledig bed (= drie minuten) had verloren, overdacht ik mijn actie. Zou er ooit iemand binnengebroken zijn in een huisje om daar bedden te gaan opmaken? Nu dus wel.

Ik stond tijdens mijn ochtendshift nog een paar keer voor een gesloten deur. Het lopersysteem is dus niet feilloos. Helaas voor mij stonden er niet overal ramen open, dus ik moest bijhouden welke huisjes ik had overgeslaan op mijn route.

Middagpauze

Tijdens mijn middagpauze meldde ik het loperprobleem aan de beddenopmaak-instructeur. Blijkbaar moest die opnieuw ingesteld worden. Opgetogen dat mijn middagshift geen inbraak-improvisaties zou bevatten, ging ik bij de andere jobstudenten zitten. Ik sprak met een jongen die dit werk al een hele maand deed. Zwaar onder de indruk van zoveel zelfopoffering, hoorde ik hem verder uit. Ergens was ik er vanuit gegaan dat iedereen dat slechts éénmalig zou willen doen, en dat ze daarom altijd nieuwe mensen moesten vinden. Maar hier had ik dus met een echte oude rot in het vak te maken. Hij kon ondertussen al bedden opmaken in 2,5 minuten. Maar vandaag had hij een slechte dag. Triest keek hij naar zijn boterhammen, terwijl hij me meedeelde dat hij die ochtend pech had gehad, en enorm achterop was geraakt. Hij had zeker vier huizen te veel op zijn planning voor de namiddag. Voor ik het wist had ik al aangeboden om zijn vier huizen over te nemen. Ik had al spijt van mijn woorden voor ik mijn zin had afgemaakt. Stom stom stom. Was ik mijn eigen gehussel al vergeten? Maar ja, hij zag er zo triestig uit, en hij had al een maand lopen afzien.

Een job om hoofdpijn van te krijgen

Met vier huizen meer op de planning dan oorspronkelijk voorzien, hervatte ik mijn tocht. Zakken openscheuren, vers beddengoed uitpakken, matrassen inpakken, dekens instoppen, kussens instoppen, tekorten opsporen, beddengoed bijhalen, handdoekenpakketten op bedden leggen,… De middag was één gehaaste rush van huisnummers en wit beddengoed. Maar tussen al die flitsen wit, werd het plots wel heel zwart.

Toen ik snel rechtkwam na het overtrekken van de zoveelste matras, knalde ik met mijn hoofd tegen een houten balk aan het plafond. Keihard (want ik bewoog me snel), en met een felle pijnscheut tot gevolg. Ik moest even gaan liggen op de grond om te bekomen. Maar niet te lang, want zo gaan kostbare minuten verloren. Op dat moment nam ik me voor om nooit meer bedden op te maken voor de kost. Nooit. Meer.

En ik hield me aan mijn voornemen. Toen ik de volgende dag telefoon kreeg van de vriendelijke dame van het uitzendkantoor, heb ik even vriendelijk haar aanbod afgewimpeld. Sindsdien denk ik altijd aan de beddenopmakers, als ik op vakantie een strak ingestopte matras zonder elastische zijkanten vind.

Photo by Andrew Neel on Unsplash