In nood leert men haar vrienden kennen

Naast de dagen met weinig natuurlijk licht verduisterden ook gezondheidsproblemen mijn najaar. Geconfronteerd worden met ziekte en de limieten van je eigen lichaam vroegen veel van mij. Maar na veel dokters- en ziekenhuisbezoekjes en het zoeken naar een goede behandeling, is er licht aan het einde van de tunnel. Hoera voor de wetenschap, en hoera voor onze uitstekende gezondheidszorg! Met mij komt het normaal gezien weer helemaal goed.

Een belangrijk lichtpunt in deze donkere periode was voor mij de ware betekenis van vriendschap ervaren. Er is een spreekwoord dat zegt: “in nood leert men zijn vrienden kennen.” Dat klopt helemaal, en hoewel ik nooit heb getwijfeld aan mijn vermogen om echte vriendschap te herkennen, sta ik toch versteld van de warmte van mijn vrienden.

Vriendschap evolueert met de jaren. Vrienden komen en gaan. En ook de vriendschappen die blijven zijn aan verandering onderhevig. Eerst is vriendschap iets wat haast toevallig lijkt te ontstaan. Je zit in dezelfde klas, oefent dezelfde hobby uit, komt elkaar tegen tijdens je studies,… Vriendschap gaat dan over ervaringen delen. Maar er komt een punt dat vriendschap veeleer een bewuste keuze wordt. Verhuizen, ander werk doen, of kinderen krijgen zorgt ervoor dat je meer moeite moet doen om met elkaar in contact te blijven.

Mijn ervaring is ook dat vriendschap steeds meer gelaagd wordt. Naast luchtig geklets en gewoon ‘fun hebben’, is er ook plaats voor de rauwe kanten van het leven. Dood, trauma, eenzaamheid,… Als er één iets is wat mooi is aan ouder worden, is dat de vriendschappen zoveel meer diepgang krijgen. Taboes vallen weg. Eerlijk praten over bevallingen, medische problemen, of psychische kwetsuren gaat niet zonder jezelf kwetsbaar op te stellen.

Echte vriendschap mogen ervaren is een privilege. Ik ben zo dankbaar voor de lieve vrienden die me soms letterlijk hielpen overleven in een tijd waarin ik serieuze tegenslag had met mijn gezondheid. Mijn diepvries zat vol met eten, mijn woonkamer stond vol bloemen en lieve kaartjes, op de lastigste momenten kon ik mensen bellen of een bericht sturen, en er waren helpende handen om voor mijn zoontje te zorgen. Er was altijd wel iemand die aan mij dacht als ik opnieuw naar het ziekenhuis moest. Nu worden de ziekenhuisbezoekjes gelukkig steeds minder frequent, maar de warmte en steun zal ik nooit vergeten.

Bron afbeelding: Unsplash