Afgelopen week was ik een weekje weg van de wereld. Niet letterlijk natuurlijk. Ik was meer bepaald een week weg naar een plaats zonder mails, telefoontjes, deadlines, to do-lijsten of afgeschafte treinen. Al was mijn trein naar de luchthaven wel afgeschaft, en de volgende ook. Maar goed, na de derde trein ben ik toch op Brussels Airport geraakt, en enkele uren later was ik op een warme en rustige vakantiebestemming.
Een tijdje geleden besliste ik samen met Bram om er een week tussenuit te gaan, om ons compleet te ontspannen. Het mocht gerust een luilekker-vakantie worden en er moest beslist veel zon zijn. Na een lange regenachtige periode en heel wat deadlines voelden we de behoefte om onze batterijen eens volledig op te laden. Ik hou ervan om te wereld te ontdekken, dat kon je ook al lezen in het artikel over CO2-neutraal reizen. Grote bruisende steden, prachtige natuur, kleine pittoreske dorpjes, historische sites… Ik ontdek dit alles met veel plezier.
Lees ook: aan deze zaken spendeer ik met plezier mijn geld… en aan deze helemaal niet!
‘Work hard play hard’ is een categorie op deze blog, maar deze keer besloten we om het helemaal niet hard te spelen. Waar we meestal kiezen voor een vakantie vol prikkelende nieuwe ervaringen, kozen we bewust voor een vakantie waar niks moest. De to do list zag er ongeveer zo uit:
Het kan af en toe eens nodig zijn om alles achter je te laten. Hoe graag je je job ook doet, of hoe weinig stress je ook denkt te ervaren, het doet een mens goed om eens op een andere plaats in de wereld te zijn. Laat je laptop gewoon thuis, neem enkele goede boeken mee, en vergeet zeker je telefoon niet diep in je valies of kluisje weg te steken eens je aangekomen bent. En de wifi-code van het hotel? Die verlies je voor het gemak ergens in een ladekastje.
Plots merk je hoeveel prikkels je elke dag ervaart. Alle notificaties, meldingen, en informatie je elke dag moet verwerken, zorgen ervoor dat heel veel van je aandacht opgeslorpt wordt. Wat een verschil is het al als je eventjes geen nieuws volgt. Plotseling lijkt het alsof niks je dringende aandacht vraagt. En eigenlijk is dat ook zo. De ochtend voor mijn vertrek fietste ik nog naar de bibliotheek om een paar heerlijke boeken die ik al lang had willen lezen, maar waarvoor ik de tijd nog niet had gevonden. Dit was de enige ontspannende woordenstroom die een week lang onder mijn ogen kwam. Oké, ik ben misschien niet helemaal eerlijk. Ik heb wel degelijk van de wifi gebruik gemaakt om een mailtje te sturen dat we goed waren aangekomen, en ik heb twee snapchats genomen vanaf ons balkon. Maar ik bedoel: we hadden zicht op witgeverfde huisjes met blauwe ramen en deuren, en een prachtige blauwe zee. Maar een hele week lang postte ik niets op facebook, instagram, twitter of deze blog. Alle berichten die ik wou plaatsen had ik op voorhand ingepland. Zo’n controlefreak ben ik dan weer wel.
Heeft mijn weekje vakantie gewerkt? Jazeker! Een week lang geen telefoontjes plegen, mails versturen en zakelijke contacten onderhouden, heeft mijn cortisolniveau ongetwijfeld spectaculair verlaagd. Voor de reis heb ik nog allerhande taken afgewerkt, zodat ik werkelijk met een leeg hoofd kon vertrekken. Mijn huid is een paar tinten donkerder, mijn haren lichter en mijn humeur is zonnig. En na alle verhalen gelezen te hebben, ben ik zelf weer klaar om verder te schrijven aan het mijne.