“Wacht maar tot je kinderen hebt.” Het is een zin die ik en veel van mijn leeftijdsgenoten vaak te horen krijgen. Een zin die overbodig en soms ook kwetsend is. Ze kan op verschillende manieren uitgesproken worden, maar komt toch altijd op hetzelfde neer. Hoe meer ik deze zin hoor, hoe harder mijn bloed hiervan gaat koken. Ik kan me niet inbeelden dat deze zin ooit al tot iets goeds of moois heeft geleid. Ik som de redenen op waarom ik gek word van de zin “wacht maar tot je kinderen hebt.”
Het impliceert dat je leven nu nog niet ‘af’ is
Als je deze zin hoort, krijg je meteen de indruk dat je leven een niet ingelopen schoen is. Het ziet er allemaal mooi uit, het heeft geen schrammetje, maar het telt niet echt mee, want ze hebben nog geen kennis gemaakt met de straatstenen. Mijn leven is geen niet ingelopen schoen. Ik heb ook blaren gevoeld, me belachelijk gemaakt met wintersokken en een haardroger om ze toch een maatje groter te krijgen, en veel te veel geld uitgegeven aan mijn liefhebberij zonder dat mensen er veel begrip voor opbrachten. Anderen het gevoel geven dat hun leven (nog) niet volledig meetelt, en er nog het een en ander moet gebeuren voor ze als ‘vol’ en ‘af’ worden aanzien, is in mijn ogen niet onschuldig. Wanneer ben je als persoon trouwens klaar, volmaakt, of volbracht? Er bestaat niet zoiets als een ideaal eindpunt. Wat zou het dan zijn? Wacht maar tot je kinderen tanden krijgen? Wacht maar tot je ook gaat scheiden? Wacht maar tot je een huisdier hebt? Wacht maar tot je op pensioen gaat? Wacht maar tot je Chinese vazen gaat verzamelen? Wacht maar tot je dood bent? En op wat moet je dan wachten? Neen, elk leven is goed zoals het is. Je hoeft helemaal nergens op te wachten, en je al zeker niet schuldig voelen omdat je iets niet hebt of doet.
Lees ook: Geen kinderen? Geen interesse van je gesprekspartners
Het voelt alsof anderen op je neerkijken
O wijze, vertel me meer over het leven! Als iemand zegt “wacht maar tot je kinderen hebt”, dan komt er niet zelden een aura van zelfingenomen superioriteit bij kijken. Precies of die persoon heeft toegang tot een wereld waarvan ik het bestaan zelfs niet kan vermoeden. Oké, er zijn vast zaken die je zelf maar volledig begrijpt als je zelf kinderen hebt. Maar dat je iets pas voor de 100% kan vatten als je het zelf meegemaakt hebt, geldt voor zoveel dingen. Is het nodig om hier gemeen en zelfvoldaan over te doen? Als ik zoiets hoor vraag ik me af wat er zou gebeuren moest iemand die bal ooit terugkaatsen. “Wacht maar tot je een carrière hebt die iets van betekenis heeft.” “Wacht maar tot je echte vrienden hebt.” Moest je zoiets zeggen zou dit (terecht!) op grote verontwaardiging onthaald worden. Dit zijn namelijk zaken die super kwetsend zijn, en ze getuigen van geen enkele zelfrelativering of respect. Maar zeggen “wacht maar tot je kinderen hebt” is op een of andere manier wel perfect toelaatbaar en gerechtvaardigd. Hoewel het zeker niet altijd slecht bedoeld is (in tegenstelling tot de voorbeelden die ik gaf), kan de ontvanger van de boodschap zich moeilijk aan de indruk ontdoen dat de spreker zijn eigen leven superieur acht.
Lees ook: waarom we het allemaal goed gedaan hebben. Ook als je geen kinderen hebt.
Bron afbeelding: Unsplash
Het impliceert dat mensen niet in je geloven
Als je over je huidige activiteiten of toekomstplannen spreekt, en je hoort dan de zin “wacht maar tot je kinderen hebt”, is dit meteen een domper op de feestvreugde. Het smoort meteen alle enthousiasme in de kiem en doet de sfeer in negatieve zin omslaan. Het is een ietwat vriendelijker verpakte vertaling van “O, maar dat zal je niet lukken met kinderen hoor!” Misschien zijn bepaalde plannen moeilijker ten uitvoer te brengen met kinderen, maar misschien lukt het toch. Veel mensen slagen erin om toch zaken te realiseren, ondanks dat mensen niet in hen geloofden. Tegenwoordig zijn zoveel zaken praktisch te regelen, dat een kinderwens echt geen doodsvonnis hoeft te zijn voor de rest van je leven of carrière. Laat mensen hun eigen keuzes maken, of laat ze zelf ontdekken wat mogelijk is en wat niet. Het heeft geen nut om op voorhand al alle plannen en alle hoop de grond in te boren. We kunnen mekaar toch even goed aanmoedigen, en hulp aanbieden als het toch niet zou gaan?
Lees ook: 6 redenen waarom je zo goed als zeker onderschat wordt
Het lijkt alsof iemand zich zit te verkneukelen om je toekomst
Vertel me eens: waarom spoort iedereen je aan om kinderen te krijgen, maar wordt het toch voorgesteld als één van de fataalste keuzes die je ooit kunt maken? Is er een geheim pact onder ouders om anderen mee in de val te lokken? Als je denkt dat iemand kinderen wilt, en je zegt dan “wacht maar tot je kinderen hebt”, dan stel je het toch zeer negatief voor? Als kinderen zo fantastisch zijn als iedereen wilt doen uitschijnen, waarom is het dan nodig om je zo te verkneukelen bij het idee dat iemand in de toekomst kinderen zou kunnen hebben? Het boezemt alvast niet veel vertrouwen in. Of is het soms uit jaloezie? Dan is dit toch helemaal niet nodig? Ik ken genoeg mensen met kinderen die zeggen: “De tijd zonder kinderen was de leukste tijd van mijn leven, maar toch zou ik het niet meer willen wisselen met wat ik nu heb.” Dit klinkt toch al een stuk positiever en minder vijandig dan iemand die bijna gniffelend zegt: “Wacht maar tot je kinderen hebt,…”
Het doet overkomen alsof dit je ultieme noodlot is
“Wacht maar tot je kinderen hebt” impliceert dat dit ook effectief gaat gebeuren op een bepaald punt in de toekomst. Het lijkt alsof dit een fatum is dat over je afgeroepen wordt. Maar wat als dit nu niet zo is? Dan voel je je helemaal niet erkend of begrepen als je dit hoort. Wie geen kinderen wilt, voelt zich helemaal niet gemotiveerd om hierover open te communiceren met de ander, want de kans dat je op een begripvolle reactie stuit is behoorlijk klein. “Wacht maar tot je kinderen hebt” is dus meteen een dooddoener voor de rest van het gesprek. Je hoeft helemaal geen kinderen te krijgen als je dit niet wilt, en het komt ook voor dat je geen kinderen krijgt als je dit wel wilt. Deze zin is daarom ook kwetsend voor mensen die wel kinderen willen, maar ze niet kunnen krijgen. Ook als je in een moeizaam proces zit wat betreft zwanger worden, is deze zin niet wat je op dit moment wilt horen. Wie heeft er eigenlijk wel baat bij deze zin. Niemand toch?
Lees ook: dit bericht is voor jou met dat onzichtbare rugzakje
Bron afbeelding: Pixabay
Deze redenen zijn allemaal factoren die ervoor zorgen dat mijn haar recht komt te staan bij het horen van de zin “wacht maar tot je kinderen hebt”. Zoals je ziet leidt dit tot weinig positiefs bij de aanhoorder van deze uitspraak. Wie wel positieve gevolgen kent, of hier net heel blij van wordt, mag dit gerust melden. Maar wat mij betreft zou deze zin gerust afgeschaft mogen worden. Ik stel dan ook voor om tot nader order deze gruwelijke zin niet meer uit te spreken, en net de poort tot communicatie te openen in plaats van die af te sluiten. Wat denk jij?