Vandaag stond ik door een ongelukkig toeval in de Primark, waar ik een make-up spons aan het bestuderen was. Door het gangpad liep nog een andere vrouw. Maar ze was niet alleen. Ze was gewapend met één van de meest gevreesde wapens van de moderne tijd: de kinderwagen. Ze naderde me in snel tempo, toen ik me realiseerde dat ze niet van plan was om langs me heen te rijden. In een fractie van een seconde moest ik uit de kant springen, wilde ik een hardhandige confrontatie met de wielen van de kinderwagen vermijden.
Nog vol ongeloof keek ik haar aan: een soort doelgerichte vastberadenheid was van haar gezicht af te lezen. Deze strategie hanteerde ze duidelijk wel vaker. Want waarom zou je rekening houden met het feit dat andere mensen zich ook in de openbare ruimte begeven, als je even goed een kinderwagen als een soort ijsbreker voor je uit kan duwen? Mensen gaan uiteindelijk tóch uit de kant.
Kinderwagenterroristen kom je vooral tegen in grote steden, in drukke winkelstraten, in pretparken, of in de supermarkt. Ze houden van een omgeving waarin chaos welig tiert, en waar er een ‘ieder voor zich’ mentaliteit heerst. Het zijn ook altijd kinderwagens van hetzelfde type. Niet het soort kinderwagen waarin pasgeborenen liggen, maar eerder de ‘zitkinderwagens’ waarin peuters of kleuters worden voortgeduwd die moe zijn. Ik noem ze buggy’s, maar ik weet niet of dit wel de correcte naam is.
Ik heb er wel vaker last van, van kinderwagenterroristen. En ik kan toch onmogelijk de enige zijn? Want doorgaans ben ik wel oplettend als ik me te voet verplaats. Ik ga uit mezelf aan de kant als ik anderen zou kunnen hinderen, en ga nooit opzettelijk anderen opzij duwen. Ik ben het soort persoon dat als laatste op het perron achterblijft, omdat ik niet voordring bij het instappen. Hoe komt het dan toch dat ik wel zo vaak een kinderwagen tegen mijn scheen krijg?
Ik begrijp niet goed waarom iemand zich met zulke verplaatsingsstrategieën behelpt. Oké, doeltreffend is het waarschijnlijk wel. Maar waarom zou je je kind als levende ijsbreker willen gebruiken? Is er iemand die zichzelf herkent in de beschrijving van de kinderwagenterrorist? En zo ja, is dit dan een bewuste strategie, of eerder een primitieve overlevingsdrang om met je kroost overal het eerst bij te geraken? Laat het alstublieft weten, want ik sta voor een raadsel.
Lees ook: waarom ik gek word van de zin “wacht maar tot je kinderen hebt.”
Bron afbeelding: Pixabay