Aan alle vrouwen met kinderen: proficiat! Aan alle vrouwen zonder kinderen: ook proficiat! Het zou zowaar een zinnetje kunnen zijn van meneer de burgemeester uit Samson en Gert. Maar vandaag roep ik deze frase luid en enthousiast op sociale en minder sociale media. Als je vandaag telefoon krijgt van mij, weet je hoe laat het is.
Als ik door mijn facebook-feed scrol, zie ik hoe langer hoe meer vertederende babyfoto’s van vrienden verschijnen. Ik kan ook niet weerstaan aan die vrolijke lachjes, en grote fonkelende kijkers, en reageer niet zelden met een ‘like’ of een andere reactie. Baby’s doen mijn hart sneller smelten dan een zonnige dag mijn coupe dame blanche tot een romig soepje reduceert. Leve de baby’s! Al moeten we niet gaan overdrijven, want we zijn al met genoeg.
Tussen alle lieve en hartverwarmende reacties op zulke foto’s zie ik soms ook vreemde reacties: “goed gedaan meid,” “nu ben je compleet,” of “moeder zijn is het hoogste wat je kan bereiken.” Ik krijg altijd jeuk van dergelijke reacties. Laatst zag ik weer een reactie in het genre van “goed gedaan, mooie prestatie,” en ik voelde de jeuk opkomen in mijn nek. Het verspreidde zich via mijn schouders, en tintelde verder doorheen mijn armen tot het mijn vingers bereikte. Mijn vingers begonnen zo te jeuken dat ik een stapeltje post-its beetgreep, met grote letters “Goed Gedaan!!!” neerpootte, en de gele briefjes op de bureaus van mijn fantastische bureaugenoten plakte.
Want wat hebben mijn collega’s het goed gedaan! Wat dan? Gewoon, een zinvol leven leiden, werken om hun dromen te bereiken, zich inzetten voor anderen… En geen kinderen hebben. Dat is toch ook goed gedaan? Er is geen enkele gezinssamenstelling superieur aan een andere. Onderschat trouwens ook niet hoeveel toewijding het vraagt om juist geen kinderen te krijgen. Ik zou graag mijn ‘Goed Gedaan!!!’-post-its aan alle kinderloze vrouwen wereldwijd uitdelen. Want die krijgen in mijn ogen veel te weinig appreciatie voor wat ze bijdragen aan de maatschappij. Bij deze: een virtuele post-it. Goed gedaan!
Soms wordt er gedaan alsof een kind krijgen de grootste prestatie is die je als vrouw kan bereiken. Akkoord, ik heb veel bewondering voor vrouwen met kinderen. Maar ik heb evenveel bewondering voor vrouwen zonder kinderen. En waarom zeggen we eigenlijk niet dat het vaderschap het summum is wat een man kan bereiken in zijn leven? Neen, daar legt de maatschappij plots andere prioriteiten. Waarom mogen we niet elk onze eigen prioriteiten kiezen, en daar evenveel appreciatie voor krijgen? Een vrouw die veel voldoening haalt uit haar carrière en daar al haar pijlen op richt is een harteloze bitch, en een man die zijn gezin op de eerste plaats zet is een doetje. Geen van beiden krijgt een ‘goed gedaan’. Ik heb nog wat post-its over, kom ze maar halen.
Het artikel over Amal Clooney van Elle Nederland, legt volgens mij precies de vinger op de wonde: “de bejubeling van moederschap door de maatschappij gaat voorbij aan het feit dat vrouwen meer zijn en meer kunnen, en impliceert stilletjes dat het voornaamste doel van vrouwen niet is de wereld te veranderen.” Inderdaad, het moederschap kan een heel zinvolle invulling zijn van het leven, maar het is zeker niet de enige zinvolle invulling. In mijn artikel over interesse tonen in het leven van een vrouw zonder kinderen, hekelde ik al het feit dat vrouwen volop gereduceerd worden tot hun biologische mogelijkheid om kinderen te krijgen. Niemand verdient dit. Niet de vrouwen met kinderen die soms ongewild vereenzelvigd worden met hun rol als moeder, en niet de vrouwen zonder kinderen die hun kans om erkenning te krijgen (nog) niet gegrepen hebben.
Een deel van je genen reproduceren in een nieuwe levensvorm is niet de grootste prestatie die je als mens kan bereiken, laat staan dat het de vrouw op een sacrale manier zou vervolledigen. Let wel, ik begrijp heel goed dat dit voor veel mensen één van de grootste hartenwensen is die in vervulling kan gaan, en dat dit voor die particuliere personen wel het hoogtepunt in hun leven kan zijn. Wat ik met mijn stelling bedoel is dat de mens in het algemeen niet meteen een zinvoller bestaan leidt als die een nageslacht heeft voortgebracht. Een kindje het leven schenken is een hele mooie en bijzondere gebeurtenis, maar het is niet per se beter dan het alternatief.
Bron afbeelding: Unsplash