10
nov
2017
#metoo Bart De Pauw

Seksuele intimidatie op het werk: wat #metoo pijnlijk duidelijk maakt

Nu de media bol staan van seksuele intimidatie op het werk, kan ik met een carrièreblog voor vrouwen natuurlijk niet stil blijven. Afgelopen zomer schreef ik dit artikel over lastig gevallen worden op het werk. Ik haalde aan dat het extra moeilijk is om jezelf te verweren tegen ongewenste gedragingen als je een organisatie vertegenwoordigt, omdat je je zelfwaarde moet rijmen met het professionele gezicht van de organisatie.

Hierover schreef ik het volgende:  Een vrouw lastigvallen die met haar werk bezig is, plaatst haar bovendien nog eens in een lastig parket. Sommige vrouwen voelen zich geremd om te reageren hoe ze zouden willen reageren, omdat ze hun professioneel masker willen ophouden. Naargelang de aard of de ernst van de gebeurtenissen, zijn sommige vrouwen eerder geneigd om het weg te lachen, of het te negeren, ook al vinden ze het hoogst onaangenaam. En ook al ben ik zelf niet op mijn mondje gevallen, ik weet hoe het voelt. Ik heb op vakantiejobs al meerdere keren een zachtere repliek gegeven dan ik had willen doen, omdat ik me niet comfortabel voelde om als ‘gezicht’ van een bepaald bedrijf iemand flink op zijn plaats te zetten.

Wie meer wil weten over het voorval dat ik zelf meemaakte en hoe ik hierop reageerde, kan best doorklikken naar het volledige artikel.

Het recht om je werk in een veilige omgeving uit te voeren

Waar ik het vandaag over wil hebben, is het recht van elke vrouw om haar werk in een veilige omgeving te kunnen doen. En dan heb ik het niet over het dragen van veiligheidsschoenen, maar over met respect behandeld worden. Een veilige omgeving is geen omgeving waar je constant op je hoede moet zijn voor ongewenste aanrakingen, aangebrande ‘complimentjes’ die op het randje zijn, en zogenaamd flirterig gedrag.

Bart De Pauw

Gisterenavond ontplofte het internet zowat nadat Bart De Pauw een filmpje uploadde waarin hij zijn gedwongen vertrek bij de VRT aankondigde naar aanleiding van seksuele intimidatie. De aankondiging kwam als een donderslag bij heldere hemel, en de reacties van bekend en onbekend Vlaanderen bleven niet uit. Ik heb zoals de meeste mensen geen zicht op de feiten, en wil me dus ook (nog) niet uitspreken over deze zaak.

In 2017 is het niet meer oké om vrouwen lastig te vallen. Gelukkig maar.

Waar ik me wel over wil uitspreken is de manier waarop de vrouwelijke aanklagers door het slijk gehaald worden. De hele Weinstein-affaire die aan het licht kwam en de #metoo actie hebben volgens mij tot een positieve mentaliteitswijziging geleid. We leven in de 21ste eeuw. Het is niet oké om vrouwen lastig te vallen, het is niet oké om vrouwen herhaaldelijk seksuele voorstellen te doen als ze al duidelijk hebben laten blijken daar helemaal geen interesse in te hebben, en het is niet oké om je machtspositie te gebruiken om mensen stil te houden.

Vrouwen die niet tegen een grapje kunnen en massaal gaan #metoo’en

Toch zijn er mensen die vinden dat dit allemaal ‘overdreven’ is. Doorgaans zijn dit niet de mensen die weten hoe het voelt om voortdurend ongewenste aandacht en seksuele toespelingen te krijgen. Het zijn de mensen die nu over een heksenjacht spreken. Een term die nota bene afstamt van de tijd waarin ‘te mondige vrouwen’ hardhandig het zwijgen werd opgelegd.

“Mogen we dan geen grapje meer maken?” Kom maar op met de grapjes, zou ik zeggen. Ik denk dat bitter weinig vrouwen in een omgeving willen werken waar er geen grapje of compliment mag gemaakt worden. En als moppentapper weet je zelf goed genoeg dat er een groot verschil is tussen een keer een seksueel getinte mop tussen de andere maken, of voortdurend seksuele toespelingen maken bij die ene collega. Intimidatie wegmoffelen onder humor, getuigt van bijzonder slechte smaak.

“Binnenkort mogen we geen vrouwen meer versieren!” hoor ik ook af en toe. Inderdaad, niet als je die knappe collega versiert door een klap op haar kont te geven, en haar in het weekend dickpics door te sturen.

“Binnenkort mogen we geen vrouwen meer versieren!” hoor ik ook af en toe. Inderdaad, niet als je die knappe collega versiert door een klap op haar kont te geven, en haar in het weekend dickpics door te sturen. In andere gevallen: beproef gerust je geluk. Laten we niet flauw doen, je weet goed genoeg wanneer je flirt met de grens van het fatsoen, en wanneer je los over die grens gaat.

Een klacht indienen: geen gemakkelijke stap

Nogmaals, ik wil geen uitspraken doen over Bart De Pauw. Misschien is deze zaak onterecht, misschien ook niet. Maar ik vind het hallucinant dat het internet zich meteen op ‘al die klagende vrouwen die niet meer tegen een grapje kunnen’ richt. Het is heel zwaar om met seksuele intimidatie om te gaan. Gaat het er al over, gaat het er nog niet over? Waar moet je de grens trekken? Het is nog zwaarder om de stap te zetten om een klacht in te dienen. En het is al helemaal zwaar om met die klachten naar buiten te komen. Als je ziet hoe vrouwen worden afgemaakt die een geliefd figuur in opspraak brengen, ben ik niet verwonderd dat vrouwen niet zelf naar buiten komen met hun verhaal.

Maar waarom staat men zo massaal op zijn achterpoten als er een zaak van intimidatie in de media opduikt? Is het niet de normaalste zaak van de wereld dat je als mens in een veilige omgeving zonder intimidatie kan werken? Ik vind dat we met zijn allen al veel te ver zijn gekomen om dergelijk gedrag nog te tolereren. Vind je dan dat de slinger te ver doorslaat? Ik vraag me af of je dat ook vindt als het over een ander thema gaat waarin mensenrechten niet worden gerespecteerd. Ik noem maar iets: kinderverwaarlozing. “Dat je ze geen week naar bed stuurt zonder eten, oké. Maar af en toe eens de brooddoos ‘vergeten’ mee te geven naar school is toch zo erg niet?” Natuurlijk is het erg. Het is niet omdat iets anders nog erger is, dat het kleinere niet meetelt.

Vrouwen mogen niet geïntimideerd worden. Zo simpel is het. Mannen mogen trouwens ook niet geïntimideerd worden. En ja, er mag gerust geflirt, gelachen en gegrold worden. Maar respecteer de grenzen van de ander.

#metoo Bart De Pauw

Photo by Ahdiat Fanada on Unsplash

You may also like

Grensoverschrijdend gedrag
Opnieuw betalen vrouwen de prijs: grensoverschrijdend gedrag op het werk en macht
vrouwelijke academici
Waarom vrouwen massaal hun doctorstitel op sociale media plaatsen
naaktbeelden verspreiden
Stop met naaktfoto’s van anderen rond te sturen!
sexy psycholoog
Te sexy voor een psycholoog?
emotionele arbeid
Onzichtbare ongelijkheid in het huishouden: emotionele arbeid | Of waarom mannen niet aan verjaardagen denken
Carrièrevrouw
Aantrekkelijke vrouwen worden minder vaak aangenomen na #metoo

4 Responses

  1. Ik vind dat je het heel mooi verwoord, al denk ik ook dat vrouwen en mannen anders over die grens denken. Althans, ik merk vaan aan mijn lief dat wat hij als onschuldig of op de rand beschouwt, dat ik dat al snel beledigend of erover vind. Natuurlijk weet hij wel heel goed wat niet aanvaardbaar is maar met opmerkingen of mopjes is die grens voor ons toch heel verschillend.
    Verder kan ik over de zaak de Pauw enkel zeggen dat ik het heel erg jammer vind dat alle programma’s nu van tv zijn geschrapt. Voor de rest is het me helemaal niet duidelijk wat er daar precies is gebeurd en wie er de waarheid spreekt.

    1. Haydée

      Die grens is inderdaad niet zo zwart-wit. Veel is ook afhankelijk van de context waarin iets gezegd wordt. Je eigen grenzen hierin aangeven is volgens mij een belangrijk punt.

  2. Frank L

    “Binnenkort mogen we geen vrouwen meer versieren!” Dit stoort mij dus mateloos, al die idiote vergelijkingen die je overal leest. Er is niks mis met vrouwen versieren, flirten, vettige moppen zolang het in de juiste context gebeurd. Een werkrelatie is zelden of nooit de juiste context, zeker niet als er ook nog eens sprake is van een scheve machtsverhouding. Natuurlijk kan je wel eens een oogje op een collega laten vallen of gevoelens ontwikkelen voor iemand op het werk. Daar is op zich niks mis mee. Maar dat is dan ook iets volledig anders dan jarenlang ’s nachts verschillende jonge vrouwen ongepaste sms’en sturen terwijl je thuis een vrouw en kinderen hebt zitten. Dat kan je niet minimaliseren tot flirten of humor. Mannen weten doorgaans goed genoeg dat ze een grens overschrijden, maar rekenen erop dat ze bij een ontmaskering zich er vanaf kunnen maken door zich van de domme te houden. De befaamde grijze zone van (on)gepast gedrag. De Pauw heeft ook al elk cliché excuus gebruikt de afgelopen dagen: Het was maar om te flirten, het was maar om te lachen, het was na een feestje (lees: ik had een glaasje op en sta dan niet in voor mijn daden). Maar dat is allemaal wel heel zwak als je een werkgever bent met een grote verantwoordelijkheid naar je werkneemsters toe. Hij doet nu alsof hij een arme puber is die een beetje te ver is gegaan, terwijl hij een werkgever is die macht heeft over precies die vrouwen die hij bestookt heeft met vulgaire praat. En dat is wat dit zo problematisch, en eerlijk gezegd, degoutant maakt.

    1. Haydée

      Zoals je zegt bepaalt de context of de relatie die je met iemand hebt, heel veel. Een machtsrelatie is sowieso een hele moeilijke, waarin voorzichtigheid geboden is.

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.